Who Do You Love

Het Noorse Årabrot (vernoemd naar de lokale vuilnisbelt) heeft een nieuw album uit, dat net als de vele voorgangers bij momenten een verrassend harde noot om te kraken blijkt te zijn. Ze mogen in het thuisland dan wel een Grammy hebben gekregen voor hun werk, het weerhoudt de band er niet van lekker weerbarstige nummers tussen de postpunk/noiserock te zetten.

Neem bijvoorbeeld het kunstzinnig aandoende ‘Pygmalion’. Het nummer komt na een openingstrio dat heel erg aanstekelijke postpunk op hun palmares zet. ‘Pygmalion’ is een soort ommekeer. Een ietwat zweverig stukje sfeermuziek, drijvend op wat klinkt als een orgeltje, dat de aanloop vormt naar het bevreemdende ‘Sinnerman’, dat nog wordt voorafgegaan door het slechts een halve minuut durende ‘Serpents’.

Hier komen de verwijzingen die we bij vorige albums maakten naar bands als Gallon Drunk of Penthouse wel van pas. Kjetil Nemes, zanger en tekstschrijver, neemt net als Nick Cave verhalen uit de Bijbel als leidraad voor zijn eigen schrijfsels. Daarin gaat Nemes behoorlijk ver. Samen met pianiste en echtgenote Karin Park woont hij in een verlaten kerk op het Zweedse platteland, omgeven door orgels, piano’s en massa’s Bijbels. Zijn strijd met keelkanker, die hij inmiddels overwon, voedt zijn zwartgalligheid en doorzettingsvermogen nog net dat beetje meer.

Sex, dood en wantrouwig getart worden vormen de hoekstenen voor nummers die in de meeste gevallen dreigend overkomen. In ‘Look Daggers’ zet Nemen een noiserock-versie neer van Tom Waits en komt er nog mee weg ook. ‘Sons And Daughters’ is eerder een Årabrot-crooner, terwijl de band met afsluiter ‘Uniform Of A Killer’ er nog een extra vreemde eend bij doet.

‘Who Do You Love’ is dan ook een intrigerend plaatje van een band die geen grenzen respecteert en gewoon doet waar ze zin in hebben.

tekst:
Patrick Bruneel
geplaatst:
do 30 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!