White Whale

Multi-instrumentalist C. Diab uit het Canadese Vancouver maakt op ‘White Whale’ organische neo-klassieke postrock ambient met gitaar, fluit en trompet en subtiel gebruik van elektronische instrumenten en tape-manipulaties. De nummers vermengen slepende malaise met sprankelende hoop op een betere toekomst zoals we dat ook kennen van Efrim Menuck. De nummers zijn echter vaak naar mijn smaak net wat teveel uitgekleed, alsof er input van een bandlid ontbreekt. Ik weet dat de nummers zijn bedoeld als minimaal maar bijvoorbeeld bij nummers als ‘Street Scenes’ of ‘Infernal District’ zou ik een solo verwachten om er wat meer variatie in aan te brengen. Het mist vaak ook een melodische complexiteit die ik bijvoorbeeld wel hoor bij solisten als Jessica Moss en Hildur Guðnadóttir die net meer ballen hebben om met een sterke, minder generieke melodische lijn of akkoordenreeks te komen die het geheel naar een hoger plan trekt. De muziek zou echter melancholische filmscènes goed kunnen versterken: de slotnummers ‘Blasted by an Ill Planet’ en ‘100 Famous Views’ passen denk ik prima bij een filmfinale. ‘Cubensis Yellow Fire’ weet wél melodisch te verdiepen met het orgelgeluid dat er mooi troostend invloeit en steekt zo meteen boven de andere nummers uit. En bij het korte ‘Haunter’ is het geinig dat de zang, die bij de folkgitaarakkoorden ontbreekt, opduikt in een lofi-badkamer-opname erna, inclusief kletterend douchewater. De Caton Diab achter C. Diab mag mijns inziens na deze opmaat best wat dieper duiken.

tekst:
Bouke Mekel
beeld:
C_Diab_White_Whale
geplaatst:
wo 21 okt 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!