Een geluk voor Young Fathers dat Schotland de onafhankelijkheid niet verkreeg via het referendum van september 2014. Zo bleef hun thuisland deel van het Verenigd Koninkrijk en kon dit trio rappers uit Edinburg enkele weken later de prestigieuze Mercury Prize in de wacht slepen, als beste Britse album van het jaar voor hun debuut ‘Dead’. Ze zullen het zelf niet graag toegeven – ze gedroegen zich vrij nors op de uitreiking – maar de erkenning die hen toen te beurt viel, scherpte het zelfvertrouwen verder aan. ‘White Men Are Black Men Too’ vangt aan waar ‘Dead’ eindigde; en laat zich nog minder in een bepaald keurslijf gieten. Gospel, swing, rock en Afrobeat komen allemaal voorbij op wat naar eigen zeggen hun interpretatie van een popplaat is. De meerstemmige zang, opzwepende ritmes en staccato piano van ‘Liberated’ doen denken aan Arcade Fire, terwijl je een minuut later naar een avontuurlijk funkcombo uit de jaren 1970 denkt te luisteren. De albumtitel is politiek geladen en hier en daar zit een referentie naar racisme en rassenrellen – de wortels van één van de rappers liggen in het onrustige Nigeria – maar toch wil Young Fathers vooral een positieve boodschap meegeven. “Let the good times roll”, roepen ze in koor uit op ‘John Doe’ waarna het trio aan het fluiten gaat. Geweldige band, geweldige plaat. Ghostpoet was in 2011 al genomineerd voor de Mercury Prize, maar moest de eer toen aan PJ Harvey laten. Op zijn derde plaat ‘Shedding Skin’ lapt ook hij alle hiphopconventies aan zijn laars. “I don’t care anymore”, klinkt het op ‘X Marks The Spot’. Ghostpoet omschrijft ‘Shedding Sking’ als zijn gitaarplaat en daar valt wel wat voor te zeggen. Nu eens scheurend (‘That Ring Down The Drain Kind Of Feeling’), dan weer weemoedig en begeleid door strijkers (‘Be Right Back, Moving House’), gierend richting postpunk (‘Better Not Butter’) of lustig postrockmotiefjes breiend (‘The Pleasure In Pleather’) eist de gitaar een hoofdrol op. Tijdens het titelnummer krijgt deze rapper, eveneens met Nigeriaanse roots, bijstand van de Brusselse jazzzangeres Melanie De Biasio. Haar beheerste stem past perfect bij de onderkoelde toon van het nummer. Of dit nog wel hiphop is? Laat die vraag ondergeschikt zijn aan de pracht en de rijkdom van deze twee albums.
