Na het met sonore orgeldrones gevulde uitstapje ‘Still Light, Outside’ is John Chantler terug bij de stijl die we kennen van zijn eerder albums ‘Even Clean Hands Damage The Work’ en de ‘Automatic Music’ platen: modulaire synthexperimenten waarbij kansprocessen een belangrijke rol spelen. De nummers vallen grofweg uiteen in drie typen. De nummers waarin overstuurde oscillatoren knisperend en piepend door elkaar heen schuiven eisen meteen de aandacht op, als lawaaige neefjes van Fennesz. Terwijl de patronen waar de synths doorheen draaien willekeurig lijken, beweegt het geheel steeds gestaag naar een suizend verdwijnpunt, wat je als luisteraar houvast geeft. Een tweede klasse nummers draait om zeer ingehouden, minimale golven. Vervreemdende glastonen waar curieuze blips en blorps, en flarden found sounds uit oppoppen. De derde, interessantste categorie zijn tracks die het meest direct teruggrijpen op de elektronische avant-garde van de tweede helft van de vorige eeuw. Minimaal toonspel met pure elektronica, onbeschaamd onderzoek naar de aard van het geluid. Aleatorische wolken van tonen (‘noten’ zou teveel het volgen van traditionele conventies suggereren), ronddobberend in de elektrische ruimte (incidenteel vergezeld door Okkyung Lee, wier cello hier niet wezenlijk anders klinkt dan de synths). Iedereen die uit de voeten kan met, zeg maar Tod Dockstader en Eliane Radigue of die Keith Fullerton Whitman’s Creel Pone-label een warm hart toedraagt, weet waar hij aan begint.
