Het is goed om te zien dat vernieuwing ook opduikt waar je het niet zo gauw zou verwachten. Neem nu de harp en de mensen die dit instrument bespelen. Je kunt wijzen naar Zeena Parkins die al meer dan dertig jaar verschillende soorten harpen binnenstebuiten keert en aan de meest krankzinnige behandelingen onderwerpt. Gwyneth Wentink beweegt zich net zo gemakkelijk in repertoire uit de barok en de romantiek als in eigentijdse muziek, desnoods gekoppeld aan allerhande elektronica. ‘When She Had No Mirror… She Watched Her Shadow’ is haar tweede release met Pinkcourtesyphone (de naam waarachter componist en geluidskunstenaar Richard Chartier uit Los Angeles schuilgaat), die ze leerde kennen via William Basinski. Op een nevelig, sepia-getint canvas schildert Chartier kleurig opwolkende zwermen, als kolonies minuscule levensvormen met een collectieve wil. Aan het begin van het titelnummer laat Wentink haar harp hel fluiten door in de lengterichting over de snaren te strijken. Daar voegt ze warm brommende tonen in het basregister aan toe. Dan weeft ze ragfijne, zacht rimpelende draden door het canvas en de wolken van Chartier, soms helder, soms ingebed in weidse galm. Hoewel het allemaal harmonieuze klanken zijn, weten ze buiten de al te gemakzuchtige vlakte van het zogeheten ‘neo-klassieke’ genre te blijven. Chartier boetseert en animeert uitzonderlijke klankwezens in een kalm golvend oppervlak: een wollig raspen als van pluizige krekels, en een pulserend zacht zoemen. Samen creëren ze op dit album twee uitgebreide klankomgevingen waar het bijzonder plezierig toeven is, maar met behoud van diepgang en inventiviteit. Je raakt er niet snel op uitgeluisterd.
