Eerlijk is eerlijk: ik had op basis van de titel, het label en de hoes een indiefolkplaat verwacht. Dat ooit zo populaire genre is echter al een paar jaar op zijn retour, en Ada Lea sluit zich op haar debuutplaat aan bij een andere indietrend: die van de jonge, vrouwelijke singer-songwriter die dol is op rock uit de jaren 1990. Dat is ook voor een groot deel de blauwdruk van ‘What We Say In Private’, maar Ali Levy voegt daar ongebruikelijkere elementen aan toe. Luister bijvoorbeeld naar de stuiterende rubberen synths op de opener, of hoe ze field recordings en saxofoons inzet. Zulke ingrediënten zijn meer dan een likje verf en geven het geluid iets onderscheidends. Ze komt zo dichter in de buurt van Marika Hackman dan van het beduidend minder spannende Snail Mail. Het is echter jammer dat de liedjes zelf achterblijven. Ze blijven maar niet hangen. ‘What We Say In Private’ is best een knappe plaat, maar wel eentje die je zo weer vergeten bent.