Isis stopte er in 2010 mee omdat alles gezegd was wat er te zeggen viel. Aaron Turner is zeker nog niet uitverteld, dat bewijzen de vele projecten waar hij sindsdien (verder) een hoofdrol in speelt: Jodis, Mamiffer, Old Man Gloom en dus ook Sumac. Dit trio bestaat naast Turner nog uit Brian Cook (Russian Circles) en Nick Yacyshyn (Baptists). Volgens een statement van Turner handelt deze plaat vooral over “het in vraag stellen van geconstrueerde structuren van identiteit en wat het betekent wanneer deze structuren zijn gedestabiliseerd door contact met de buitenwereld … en over het over leven met angst, en het vermijden van afhankelijkheid van louterende muzikaliteit om hieraan te ontsnappen.” Bij onze promo zat geen tekstboekje, en Turner zijn grillige, hese grunt-achtige zangstijl, is niet echt verstaanbaar, dus gaan we het hier vooral over de muziek hebben. We kunnen direct keihard met de deur in huis vallen: waar hun eerste plaat ‘The Deal’ ons nog niet volledig wist te overtuigen, doet deze plaat dat zonder aarzeling. Vijf nummers en één uur lang een feest – eentje zonder slingers en discobal evenwel – van inventieve en retestrakke progressieve sludgemetal die uitblinkt in intelligente songstructuren, van een band die duidelijk gefocust en in topvorm is. De wervelende, chaotische opening in ‘Image Of Control’ die muteert in een beuker met het ritme van boomstammen op een rivier bij onweer en tegen het einde afzinkt naar de meest donkere krochten van de sludgegrot; de monolithische intensiteit van ‘Rigid Man’ die halverwege verbrokkelt in gitaarerupties om dan voorzichtig weer samen te smelten tot keiharde sludge; de melancholie van ‘Clutch Of Oblivion’ die opengereten wordt naar agressie die je ziel opensplijt; de intelligente dissonante compositie van ‘Black Out’: het is allemaal van het beste wat wij al uit de metalhoek mochten horen dit jaar. Mocht iedereen maar met angst omgaan zoals Turner hier doet.