Dakota Suite oftewel Chris Hooson uit Leeds staat hoog genoteerd in de melancholielijstjes, dus het zal geen verbazing wekken dat het monsterverbond met Dag Rosenqvist en Emanuele Errante daar een kwadraatje of wat van oplevert. Maar dan heb je ook wat, zegt de kruidenier.
Zolang het instrumentaal blijft is het nog enigszins te doen en zitten alle muzikanten op een en dezelfde schitterende lijn van schoonheidsbeleving, maar als Hooson gaat zingfluisteren wordt de weltschmerz haast ondraaglijk.
Maar dat hoort erbij in het tijdloze Dakota Suite universum, en dat is ook het mooie ervan, al had het wat mij betreft woordloos mogen blijven.