Het is al meer dan twintig jaar geleden dat Janek Schaefer debuteerde met een plaat geconstrueerd van opnamen met een in een postpakket verpakte dictafoon, op pad door de Britse postdienst. Sindsdien maakte hij naam als bouwer van uitheemse platenspelers en allround ambient artiest, met een voorliefde voor dromerige soundscapes die heen een weer wiegen tussen aardse melancholie en sterrenstarende pracht.

Van een Brits festival kreeg hij de opdracht een nieuw werk te maken met uitsluitend samples van Robert Wyatts album ‘Cuckooland’ (2003), dat nu verschijnt op ‘What Light There Is Tells Us Nothing’.

De ondergrond van het stuk is zoals we Schaefer kennen: verschillende sporen lange tonen, ruis en gekraak, alles over elkaar heen schuivend in een dromerige stroom geluid, die een plaatkant lang aanhoudt. Het golft van licht naar donker en soms breken er herkenbare flarden van Wyatts eigenzinnige, folky geluid doorheen. Het heeft een soort The Caretaker-effect, minus de mentale verdwaling, omdat Wyatts onmiskenbare stem een ijkpunt waar je je veilig op kan richten.

Op de b-kant nog zeven nummers, grotendeels met dezelfde sfeer –krakerige ambient met filmsamples, en Schaefer zou Schaefer niet zijn als er geen haperende draaitafel meedeed. Mooie plaat, al blijkt het ook voor een oudgediende als Schaefer lastig om nog echt iets nieuws te wringen uit dit overpopulaire genre.