Soms zijn de leukste, meest aansprekende albums het moeilijkste te beschrijven, juist vanwege hetgeen ze zo aansprekend maakt. Leg namelijk maar eens duidelijke vinger op een band wiens aanpak in de kern eclectisch is. Die niet alleen tussen, maar zelfs binnen nummers voortdurende de grenzen overschiet om freejazz te koppelen aan polyritmische krautrock met triphop-randjes. Een gezelschap waarbij je hoofd binnen twee minuten verschiet van een vergelijking met Dirty Three naar Massive Attack om daarna even gemakkelijk namen als De Kift of The Ex in de strijd te gooien. Maak daar maar eens een coherent verhaal van. ‘We’re OK. But We Are Lost Anyway’, de vijfde plaat van Orchestre Tout Puissant Marcel Duchamp, is zo een album. Een plaat die net zo wisselend in de stijl is als het Zwitserse gezelschap zelf in bezetting en omvang. En het is die wisseling die de plaat haar pracht geeft, die mij op het puntje van mijn stoel houdt of er zelfs af doet swingen, wanneer de Afrikaanse gewortelde polyritmiek mij daar toe dwingt. De contrasterende lijnen binnen de nummers waar in het ritme de jacht kan zitten terwijl in de zang een ingetogen zachte zwijmelwals kan dansen, gooit de gordijnen open en laat de zon in huis vallen. Een genot om op herhaling te draaien en steeds een nieuwe laag te ontdekken, maar hoe – in hemelsnaam – moet ik dat beschrijven?