Welcome The Worms

Bleached, dat zijn de twee zussen Jennifer en Jessie Clavin en een vriendin, Micayla Grace. De songs op hun tweede album kun je wel heel kort samenvatten. Het gaat van over foute mannen en uit de hand gelopen dronken avonden. Maar dan vatten we het veel te kort samen en doen we ze te kort. Want ze gooien er gewoon tien lekker rammelde songs uit. Songs die invloeden hebben van kortaangebonden punk en wilde garagerock. Zelf omschrijven ze deze plaat als Shangri-Las op speed. Perfect denken wij dan. En die korte samenvatting van de songs had trouwens ook een oorzaak. De zusjes, die verantwoordelijk zijn voor de songs, hebben een heftige periode achter de rug. Jessie was uit haar huis gegooid en Jennifer ontvluchte een gestoorde relatie. Al die frustratie bundelen ze hier samen. Energie te over in nummers als ‘Sleepwalking’™ en ‘Wasted On You’. Vernieuwend? Absoluut niet, maar soms gewoon eens goed scheuren kan ook tof zijn. De iets te gladde productie moet je er wel bijnemen. (www.hellobleached.com). Heel wat minder blij worden we van de nieuwe van het viertal TEEN. De kern wordt gevormd door de drie zusjes Lieberson. Samen met Jane Herships willen Katherine, Lizzy en Kristine (Here We Go Magic) zichzelf op de kaart zetten. Maar net als op voorganger ‘In Limbo’ is de synthesizerpop van het viertal te beperkt om te blijven boeien. Op basis van het vorige album hadden we het idee dat het nog iets kon worden, maar na deze plaat zijn we daar veel minder van overtuigd. Te ééndimensionaal. (www.teentheband.com). Gelukkig zijn er Feels uit Los Angeles om de meubelen te redden. Met de hulp van Ty Segall mochten drummer Michael Rudes, Laena Geronima, Shannon Lay en Amy Allen hun titelloze debuut inblikken. En dat deden ze goed. Zelf omschrijven ze zich als een psych punk grunge post future rock-‘n-roll whatever band. En dat klopt ook, want al die muzikale stromingen zitten vervat in de negen songs die we krijgen voorgeschoteld. Toppers zijn het halverwege ontsporende ‘Slippin”€™, het rammende ‘€˜Play It Cool’€™ en ‘€˜Bird’€™s Eye’€™. Dat laatste vooral door het springerige gitaarlijntje dat door het nummer loopt. Vrouwen aan de macht. Vrouwen die van aanpakken weten. Zo zijn er gewoon nog te weinig te vinden in het muziekwereldje. En als er dan zijn, voldoen ze dan aan de verwachtingen? Niet altijd dus, maar gelukkig soms wel.

tekst:
Maarten Timmermans
geplaatst:
wo 4 jan 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!