Weather Diaries

Het kan je moeilijk ontgaan zijn, zeker als Gonzo (circus)-lezer: shoegaze is terug. Jonge bands staren het liefst naar de batterijen effectpedalen op de grond. Slowdive toert weer en heeft dit jaar een prachtige comebackplaat gemaakt. Ook een andere grote naam uit dat kleine, maar o zo invloedrijke subgenre is terug: Ride. ‘Weather Diaries’ is al een tijdje uit, maar het is zeker de moeite om dit eerste album in elf jaar onder de loep te nemen. De plaat klinkt namelijk nog het meest als een moderne versie van ‘Going Blank Again’ (1992), waarop de band een soort filmische breedbeeldrock maakte; een hardere versie van de britpop die in die jaren al voorzichtig opkwam en vorm kreeg. Een ‘Weather Diaries’-nummer als ‘Cali’ had zo van dat album kunnen komen. Maar gelukkig is er ook veel nieuws te horen, waaronder opmerkelijke toevoegingen van elektronica. Onder de grootse gitaarlijnen –die vrij weinig te maken hebben met de stofzuigergitaren waar shoegaze (mede) om bekend staat– van de sterke opener ‘Lannoy Point’ liggen dikke synths. Ride doet enerzijds wat je zou verwachten: groots, jagend uptempowerk, en broeierige sferen als het tempo omlaag gaat. Anderzijds is er genoeg nieuws te ontdekken: flirts met jazzritmiek, elektronische toefjes, de vreemde Boo Radleys-achtige coupletten van ‘Rocket Silver Symphony’. Met shoegaze heeft de plaat niet veel meer te maken, eerder met echt goede stadionrock. Niet al die toevoegingen en ontwikeligen pakken even sterk uit, maar elk nummer is op zijn manier de moeite waard. Zo goed als de nieuwe Slowdive is ‘Weather Diaries’ zeker niet –wel vernieuwender, dat mag gezegd worden- maar een waardige comeback is het zeker.

tekst:
Maarten Buser
beeld:
Ride_Weather_Diaries
geplaatst:
vr 19 jul 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!