We Know Nonsense

Laat ik maar direct beginnen om te zeggen dat het geweldig is dat deze twee albums, met muziek van rond 1980, opnieuw verkrijgbaar zijn. The 49 Americans zijn ooit in 2002 in Japan op cd uitgebracht en de eerste digitale versie van ‘Slow Music’ dateert ook al weer uit 1995. Beide albums worden vooral bevolkt door leden van het London Musicians Collective, een club muzikanten waarbij improvisatie, avontuur en plezier hoog in het vaandel stonden. Centrale figuur bij deze twee uitgaven is saxofonist Lol Coxhill (1932-2012), die vooral bekend is geworden als gastspeler en door zijn solo improvisaties. Hier horen we hem in twee verschillende andere rollen. The 49 Americans was een bont gezelschap bijeen gebracht door Andrew Brenner (alias Giblet). Ze brachten ooit vlak na elkaar drie langspelers en een single uit. Waar samen 83 songs opstonden. Belangrijkste leden waren Steve Beresford, David Toop, Peter Cusack en Coxhill zelf. Maar ook Viv Albertine (Slits) en Vivien Goldman zijn regelmatig te horen. In de oorspronkelijk hoestekst van ‘We Know Nonsense’ wordt gesproken over “brand new pop classics” en “Every style they lay their hands on is enhanced by their unhibited charm”. Wat hier aan toe te voegen? Op deze heruitgave staan 40 (!) vrolijke en charmante liedjes die qua stijl uiteenlopen van disco tot rock-’n-roll. Alles ademt een heerlijke luchtigheid uit met her en der een vleugje Britse humor. Je wordt er vooral blijmoedig van, zelfs als Coxhill met zijn dwarse getoeter, in ‘Move Around All Day’, de boel loopt te verstieren. ‘Slow Music’ is een totaal ander project. Morgan Fisher (hij zat in Spooky Tooth en was de man achter het invloedrijke album ‘Miniatures’) pioniert hier met elektronica en tapeloops. Terwijl Coxhill op een ingetogen manier saxofoon speelt. Het resultaat is een serie adembenemende oefeningen in minimale muziek die de ene keer ambient klinken, dan weer repetitief of eindigen in een machtige drone. Interessant is ook het experimenteren met carillonklanken, ruim dertig jaar eerder dan Pantha Du Prince! Als bonustrack is een kwartierlange ambient improvisatie toegevoegd waarop onder andere Gavin Bryars te horen is. Dit hele album had integraal uitgevoerd moeten worden op het onlangs gehouden World Minimal Music Festival!

tekst:
Oscar Smit
beeld:
The49Americans_WeKnowNonsense
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!