We Don’t Rock

Ironie is naar mijn idee het mooiste stijlfiguur. Enig probleem is dat je soms de plank precies misslaat… Heeft de hoes van dit album als doel je in verwarring te brengen? Of moet het duidelijk maken dat niets is wat het lijkt? Het is moeilijk een keuze te maken als je niet op dezelfde ironische golflengte zit. Het persbericht vat het album samen als Xerox Euphoria, maar of ze de RDS programmeertaal bedoelen of het album van Enrique Iglesias wordt niet duidelijk. De nummers zijn tussen 2007 en 2010 opgenomen, maar het album wordt pas in 2013 uitgebracht; duurde het masteren dan 3 jaar? Als inspiratie dienden herinneringen aan paarden in de jaren 1960, maar het nummer heet Memories Of White Horses In The 70s. Een ander nummer heet 7/8 Just Wild, maar wordt in 6/8 gespeeld. Je probeert eens wat nieuws, denk je… Subtiele ambient klanktapijten, scheurende gitaarpartijen, licht gitaargepluk, minimale spanningsbogen en veel uit de laptop gegenereerde klanken. In Girls Against Sci-fi genieten we van spannende industriële klankkleuren, maar het nummer eindigt in een wel erg geënsceneerde field recording van rammelende sleutels, een blaffende hond, een hoestende man, en een deur die wordt geopend. In David Hamilton’s Sisters horen we zwevende gitaarpartijen zoals de desert rock van Yawning Man. Het nummer Drowning In A Sea Of Nu probeert ons te verleiden met een psychedelisch mengsel zoals we van Six Organs Of Admittance gewend zijn. Met of zonder ironie: helaas geen diepgravend muzikaal avontuur.

tekst:
Michiel de Jong
beeld:
WildWildAmbientBoy_WeDontRock
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!