We Are The Gore

De titel ‘We Are The Gore’, de opvolger voor ‘Hospital Carnage’ en inmiddels de zevende langspeler van de Spanjaarden (Madrid) van Haemorrhage, verraadt uiteraard meteen het genre. Goregrind, van het pathologische allooi, of we kunnen het ook rochelgrind noemen. Geen idee hoeveel keer er gerocheld en gespuwd wordt tijdens de intro’s van de veertien nummers, maar het is veel. Niet dat het stoort. Het past perfect binnen het kader van de misselijk makende teksten en halsbrekende snelheid van dit stel ongeregeld. Een bebloed, door Dr. Obnoxious zelve gedragen chirurgenmasker, zit bijgesloten in de editie van de vijftig eerste bestellers. Het moet niet altijd zo bloedserieus zijn, en het mag zeker niet serieus worden genomen. Het stel heeft al een stevige reputatie opgebouwd, waardoor het voor hen een koud kunstje was gastbijdragen van (ex-)leden van Carcass, Impaled en Dead Infection op te trommelen om een potje mee te komen rochelen. En met Brad Beatright aan de mastering, die eerder strak werk afleverde voor Skinless, Obituary en Nails, klinkt het album als een met bloed besprenkelde klok. ‘Miss Phlebotomy’, ‘Organ Trader’ of ‘Transporting Cadavers’, veel onderscheid tussen de nummers is er niet, maar dat hoeft ook niet. Doorrazen, een goed half uur heerlijke herrie en we kunnen er weer tegen. Primitive Man, uit Denver, Colorado, heeft eindelijk een opvolger klaar voor ‘P/M’, uit 2013 alweer. Niet dat dit trio doomsludgers stil zat. Ze deden onder meer een split met Hessian voor ‘The Abyss Stares Back’-reeks op Hypertension (2014) en de schitterende kampvuursingle ‘Home Is Where The Hatred Is’ (Relapse, 2015). Primitive Man staat steevast garant voor loodzwaar klinkende nummers, waar de vreugde vanaf spat. Zo van die vrolijkheid die ook Swans etaleerden op bijvoorbeeld ‘Cop’. Swans is een band waar het trio Ethan Lee McCarthy (gitaar, zang), Jonathan Campos (bas) en Joe Linden (drums) wel affiniteit mee heeft, ‘Sterility’ en ‘Disfigured’ voorop. Twaalf trage slepers, met hier en daar een korte versnelling en een heel kort ‘The Weight’ (een stukje piepende harsh noise) in iets meer dan vijfenzeventig minuten. Het is een aanslag op het gemoed en het uithoudingsvermogen, vooral door de intensiteit en grimmigheid die elke seconde overheerst. Ongemak is de katalysator voor dit stuk oerangst, waar persoonlijke problemen en politieke onvrede een slachting aanrichten. ‘Caustic’ is een stevige brok, een harde noot, en laat dat nu net de bedoeling zijn.

tekst:
Patrick Bruneel
geplaatst:
di 9 jan 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!