Waxahatchee

Waxahatchee: een meisje, een gitaar & grote witte sokken

We waren maar wat goedgeluimd toen we vernamen dat Waxahatchee naar de Lage Landen zou afzakken. Naar Brussel dan nog wel, op amper een scheet van onze man cave.

Waxahatchee Oké, ons enthousiasme werd lichtelijk getemperd toen bleek dat we Katie Crutchfield tussen de zuilen van de Witloofbar zouden moeten aanschouwen en er (zelfs) geen (gesubsidieerd Waals) voorprogramma was opgetrommeld. Maar niets dat een competitief geprijsde Westmalle Tripel niet kan wegspoelen.

Waxahatchee – genoemd naar een meer in Alabama – is Crutchfields solo indie/folk-project, hoewel ze op tournee vaak vergezeld wordt door haar band. In de Botanique vatte ze haar set echter alleen aan. En hoe: geen overbodige introducties (het is veilig om ervan uit te gaan dat mensen die naar een kelder bij het Brusselse Noordstation afzakken om je te zien optreden weten wie je bent), geen ijdele allures (‘Oh wacht, dit is niet mijn micro…’), maar vooral… die stem

Om de openingssong te omschrijven volstaat de term ‘ferm’. Maar het tweede nummer, ‘Catfish’, klonk live zo ongeveer twintig keer beter dan op plaat, en maakte ons ter plekke warm om naast het kleine meisje onder een deken te kruipen op een sofa in een berghut, een Irish coffee/warme Cécémel (schrap wat niet past) ter hand.

I don’t care if I’m too young to be unhappy, or I recklessly impair this newfangled proclivity.’ Wauw. Wie zei er ook al weer dat Gedichtendag op 29 januari viel? Fuck Gedichtendag, lang leve ‘Grass Stain’.

En dan werd eindelijk duidelijk voor wie die tweede opgestelde micro dan wel bestemd was. Katie riep haar tweelingzus Allison – met wie ze vroeger nog in P.S. Eliot (ha!) speelde – het podium op. Knap staaltje harmonie, behalve dan vlak voordat ons uitgelaten de retorische vraag werd toegeworpen: ‘did you guys notice that because we’re twins we fucked that song up at the exact same time?’. Dat hadden we inderdaad gemerkt, Katie. Snel, fluister ons een verstommende mijmering toe, voor we met bier gaan gooien.

Waarop ze ‘it may look like every hour is dictated by the chance of rain’, citeerde, uit ‘Blue Pt. II’, en we meteen weer verkocht waren. Met ‘Bathtub’ kregen we eindelijk een fragmentaire inkijk in het vrouwelijke brein, en toen Katie en haar veel te grote witte sokken even later van het podium verdwenen, wist iedereen al lang dat er nog enkele songs gingen volgen. Wij waren alleen teleurgesteld dat haar – naar onze bescheiden mening – beste nummer daar niet bij was, maar bij gebrek aan bas en drums kunnen we daar eigenlijk helemaal inkomen. In ieder geval reserveren wij alvast de maanden mei en juni in onze agenda, want we hebben uit goede bron vernomen dat Waxahatchee dan met volledige band naar onze contreien afzakt.

tekst:
Nico Kennes
beeld:
Waxahatchee
geplaatst:
zo 1 feb 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!