Uithoudingsvermogen, daar draait alles om op ‘Wall Of Sound’, een driedelig klankdocument dat samengesteld en ingespeeld is door saxofonist Ulrich Krieger. Hij onderscheidt drie vormen van geluidsmuren: gebaseerd op drones, op herhaalde en gaandeweg vervlechtende patronen, en op noise. Krieger omschrijft het begrip als constant en consistent geluid, een fysische en zintuiglijke benadering van klank. Daarin wijkt het af van de westerse traditie, die vooral gericht is op emotie en constructies die zich ontwikkelen. Vaak zijn het lange stukken die uitnodigen de klankbouwsels te ondergaan als een onderdompeling in een zee van geluid, waarin allerhande verschijnselen opduiken. Dat is met name het geval op de ‘Drones’-schijf. Samenklanken bewegen zich zó over elkaar heen dat er extra tonen gegenereerd worden. Daar is overigens nauwelijks sprake van in James Tenneys elegante ‘Saxony’, wat mij betreft dé verrassing in die verzameling. De patronen op tweede schijf lijken in hun vervlechtingen vooral bedacht om je beleving op het verkeerde been te zetten, doordat onderlinge verhoudingen telkens weer verschuiven. Hier springt Terry Rileys ‘Dorian Reeds’ eruit, met zijn opwolkende stapelingen die zowel ontleend zijn aan jazz als aan Indiase raga’s. Goede tweede is ‘1+1’ van Philip Glass, waarin Krieger vier en een halve minuut lang met zijn vingertoppen op een tafelblad trommelt. De schijf ‘Noises’ komt het dichtst in de buurt van een muur, met krachtige rol voor Lee Ranaldo in een treurzang voor het World Trade Center, die zich ontlaadt in woede-uitbarstingen. Teleurstellend is het onsamenhangende ‘Execution Of Intelligence’ van Zbigniew Karkowski, aan wie deze schijf is opgedragen. Het is het enige stuk waarbij ik steeds de neiging had om vooruit te spoelen.