Wake The Dead

Voordat hij gewapend met alleen stem en gitaar gedeprimeerde folk ging maken, had Matt Elliott vanaf 1996 voorwaarts een carrière als The Third Eye Foundation. Outsider drum-‘n-bass en onderwereldse triphop, in elkaar geknutseld op een digital audio workstation met vertraagde beats, opgerekte samples en een hoop herrie.

Na een paar platen werd het allemaal wat kalmer, maar de losse structuur en de eigenzinnige samples van blazers, strijkers en vervormde zangstemmen maakte dat 3EF tot het voorlopige einde in 2000 een unieke sound had die in geen enkel hokje paste.

Tien jaar lang maakte Elliott vervolgens muziek onder zijn eigen naam, tot in 2010 ‘The Dark’ verscheen, waarvan ik me nu eigenlijk al niet meer voor de geest kan halen hoe hij klonk. En nu, weer acht jaar en nog drie Matt Elliott albums later, is er ‘Wake The Dead’.

En het is direct herkenbaar: dezelfde meeslepende slordigheid als op ‘You Guys Kill Me’, alleen met betere productie. Wel zijn er nu meer echte instrumenten –echte drums (hier en daar) en cello– en met name die laatste is een mooie toevoeging. Alle vervormde stemmen zijn er ook nog steeds, al komen ze nu ook zo nu en dan van de man zelf, zoals op ‘Procession For Eric’, dat eindigt met een gemultitracked koortje van Elliott zoals we dat ook kennen van zijn platen onder eigen naam.

Liedjes zijn het nog steeds niet, dat bewaart Elliott voor zijn andere carrière, maar de composities van loops en samples rollen steeds bevredigend naar een soort gelaagde climax, om vervolgens uit elkaar te vallen. Geen nieuwe wegen, maar na al die tijd zonder te hebben moeten doen, hoor je mij niet klagen.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
TheThirdEyeFoundat_WakeTheDead
geplaatst:
di 28 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!