Eerder werk van Bas van Huizen, zoals ‘Plooibaars’ en ‘Etherkreet’, pasten wat mijn betreft in hetzelfde straatje als Tim Hecker, Fennesz en Jefre Cantu-Ledesma: lawaaiige ambient, laag over laag van ruisende geluidsgolven, soms met abrupte sprongen in het geluid, vaak hypnotisch als een hevige storm waar geen ontsnappen aan mogelijk is. Ook ‘Kluwekracht’ was grotendeels in die stijl, maar amper een half jaar later begeeft Van Huizen zich op ‘Waanzintraan’ een ander, bozer pad op. Het lange openingsnummer ‘Velvervager’ begint als een verzameling over elkaar buitelende schurende en piepende digitale machinegeluiden, die steeds verder uitdiepen. Via in elkaar overlopende passages wint het geluid aan intensiteit, om uiteindelijk op te gaan in een luide verzameling haperende en blazende machinerieën. Het is onduidelijk wat er uit de laptop komt, en wat omgevingsgeluid is, maar het klinkt een stuk minder synthetisch dan moderne lawaaimakers als bijvoorbeeld Russel Hasswell. Eerder deed de eerste helft van de plaat me denken aan Iannis Xenakis’ grootse compositie ‘Persepolis’, mede door de vele metalige klanken. Er zijn nummers die klinken als maalstromen van digitale woede, alsof alles drie keer door een bit crusher is gehaald, tot er een textuur van digitaliserings-artefacten overbleef. Waar Van Huizen op eerdere platen stormen produceerde waar je gehypnotiseerd in kon hangen, vliegen er nu messcherpe scherven glas, gruis en radioactief ijs in rond. Soms breekt er voor een paar minuten een teken van berustende schoonheid door, die vaak net zo hard weer verdrinkt in de schurende waanzin. Agressief, vol, niet-aflatend, en daarmee een intense luisterervaring.
