In de reeks ‘volledig onterecht over het hoofd gezien’, deze ‘The Golden Undertow’ van de Italiaanse psychedelicus/bard Rella The Woodcutter. Met beperkte middelen – een kapotte microfoon, de galm van Yo La Tengo‘s ‘Painful’, de van opium verzadigde drones van de Velvets – boetseert Rella een mooi album vol akoestische folkliedjes. Opener ‘Dear Star’ is tweeënhalve minuut getoonzette claustrofobie, zoals we die kennen van de simpelste gefluisterde liedjes van Ignatz. Op het door een hypnotiserende bas gedreven ‘Bonobo’, en ‘Black Universe’ lijkt het dan weer of Moe Tucker zélf achter de floortom en tamboerijn heeft plaatsgenomen. Door ‘A Forest Journey’ waait dezelfde uitgebeende gothic country-wind die van Palace Songs‘ ‘Arise Therefore’ zulk een naar de keel grijpende plaat maakte.’My Ship’ zou dan weer net zo goed op een Folkways verzamelaar uit de jaren 1920 kunnen, al had het dan waarschijnlijk minder lo-fi geklonken. Afsluiter ‘Drugtime Family’, dat u kunt beluisteren op Mind The Gap #97, is een beetje een buitenbeentje, wegens helemaal drijvend op de drone (denk aan het rudimentairste van Six Organs Of Admittance of – wéér – ‘Black Angel Death Song’ van de Velvets, maar dan van alle franje ontdaan (zonder viool, met andere woorden). Niks nieuws dus, deze ‘The Golden Undertow’, maar wel prima luisterplezier voor wie geen schrik heeft voor plaatjes waarin het stevig spookt.
