Voor fijnproevers van de muzikale geestverruiming is het heden ten dage weer nagelbijtend aftellen tot Roadburn 2011- nog zeven nachtjes, folks! ‘t Is weliswaar elk jaar weer knokken voor de felbegeerde kaartjes, maar de beloning is er dan ook naar. Drie dagen lang muziek genieten en ontdekken, op een pracht van een locatie en een soundsystem om u tegen te zeggen. Samen met tegelijk het meest enthousiaste en het meest relaxte publiek dat je kan bedenken. We belden op voorhand alvast even met Walter Hoeijmakers- samen met Jurgen van de Brand de bezieler, en nog steeds de drijvende kracht achter de organisatie van Roadburn.
Vorig jaar kon zelfs de desastreuze vulkaanramp de pret niet drukken. Telkens wanneer Walter schoorvoetend het podium betrad om de laatste reeks updates van afzeggingen en programmawijzigingen aan te kondigen, werd hij met een warm applaus en troostend gejuich aangemoedigd. De tegenslagen werden door het publiek, de bands en de organisatie gedeeld, de sfeer werd er enkel sterker door. ‘Het belangrijkste bewijs dat onze aanpak nog steeds werkt’, zo besluit hij zelf. ‘Wie een kaartje bemachtigt, is zo blij dat ie erbij kan zijn. Dan heb je vanzelf de neiging om de ervaring voor jezelf en voor iedereen zo positief mogelijk te maken. De organisatie drijft ook nog steeds op die positieve mentaliteit.’
Daarmee lijkt Roadburn de uitzondering op de regel, dat een festival op den duur ofwel groeit met zijn succes, of ermee kapt wanneer het te groot dreigt te worden. Roadburn weet de evenwichtsoefening sierlijk vol te houden. ‘We blijven gaan voor een klein en gepassioneerd festival’, zo stelt Walter. ‘Mochten we naar een grotere locatie verhuizen, dan verliezen we meteen die intimiteit.’ Daarvoor moeten er soms harde keuzes worden gemaakt. ‘Het festival heeft ook bij bands een prachtige reputatie. We krijgen soms aanvragen om hier te spelen van bands die gewoon te groot zijn om op Roadburn te programmeren. En natuurlijk moeten we ook elk jaar veel mensen teleurstellen die geen kaart hebben bemachtigd. Van alle kanten probeert men toch binnen te raken, maar daar moeten we onverbiddelijk in zijn. Het is gewoon té belangrijk dat het festival ook een rechttoe rechtaan levensstijl uitdraagt.’
Roadburn heeft muzikaal een lange weg afgelegd, van de stonergrooves uit de begindagen naar een eclectische mengelmoes van diverse variëteiten aan metal, psychedelische rock, industrial en postcore, tot zelfs psychfolk en progrock. Met de komst van Sunn O))) dit jaar als curator wordt het spectrum nog wat opengetrokken. ‘We hebben aan Sunn O))) specifiek gevraagd om een avontuurlijke programmatie. We weten ondertussen dat ons publiek bestaat uit muziekfreaks met een zeer open geest. Dat geeft ons elk jaar een boost om met een creatieve programmatie op de proppen te komen.
Enkele namen op de affiche dit jaar zijn wel zeer opvallend. Wat bijvoorbeeld te denken van de donderende woestijncountry van Woven Hand? ‘Je moet weten dat we in het verleden al verschillende keren door David Eugene Edwards zijn benaderd met de vraag hier te mogen spelen. Vorig jaar waren we dan op het festival Hole In The Sky, en daar werd ik door heel wat blackmetalers aangesproken over Woven Hand. Blijkbaar wordt David Eugene in die kringen echt op handen gedragen! Dat heeft ons over de schreef getrokken om ze dit jaar gewoon erbij te zetten.’
Nog een vreemde eend in de bijt: Scorn, uitgenodigd door curator Stephen O’Malley. Alhoewel het éénmansproject zijn oorsprong vindt in de grindcore-legende Napalm Death, kent de wijdse industriële dub vooral navolging in de electronische scene. Scorn kent tegenwoordig zelfs een gesmaakte comeback binnen de dubstep scene. ‘Ik ben zeer blij dat Stephen die keuze voor ons heeft gemaakt. Ik leerde Scorn vorig jaar op een festival kennen, en ik moet zeggen: ik was aan de grond genageld, hoe zwaar psychedelisch die sound wel was! Wat mij betreft hebben zulke duistere breakbeats zonder twijfel hun plaats op ons festival. Maar ‘t blijft een gewaagde zet, en ik ga nauwlettend kijken hoe ons publiek erop reageert.’
Roadburn is ook het festival van de verrassing. Elk jaar zijn er weer een paar bands die op voorhand niet in het oog springen, maar dan met hun optreden een ware aha-erlebnis veroorzaken. Zo had je in het verleden Wolves In The Throne Room, en vorig jaar ook Yob, die voorheen zelfs nog nooit het vasteland hadden gehaald. ‘Het is natuurlijk moeilijk om op voorhand te voorspellen, maar ik merk wel dat er in het genre van de occulte rock iets broeit. Blood Ceremony en Sabbath Assembly hebben een originele sound, en een eigenzinnige live act. In de zware metalen zou Winterfylleth wel eens potten kunnen breken.’
En mogen we tot slot ook even polsen naar een persoonlijke favoriet voor Walter? ‘Winter is een band die twintig jaar geleden een legendarische cultplaat uitgebracht, ik ben benieuwd hoe ze die live zullen brengen. Verder verwacht ik ook veel van de terugkeer van Earth– toch één van de sterkste bands van het moment.’
Zucht. Terwijl ik het allemaal neerschrijf, begint het ongeduld te branden. Nog zeven nachtjes. Pasen valt dit jaar een week vroeger.
Gonzo (circus) zal u tijdens het hele Roadburn festival én de Afterburner op de hoogte brengen met regelmatige reviews en foto’s.