Void

Elinor Lüdde is de vrouw die schuil gaat achter het pseudoniem Corecass. De in Hamburg levende en werkende multi-instrumentalist (harp, accordeon, elektrische gitaar, stem, drums) speelt drums bij de met doom overladen postmetalband Deafhex en eerder al bij de screamo-band Mio. Met Corecass doet ze het niet alleen helemaal in haar eentje, ze pakt het ook helemaal anders aan. De muziek op ‘Void’ kan namelijk zo als soundtrack worden gebruikt bij een ietwat donker ogende, desolaatheid uitstralende arthousefilm. Veldopnames, haar ietwat etherisch klinkende stem en het gebruik van een kerkorgel zorgen voor een heel bevreemdende sfeer. ‘Void’ is als een stijloefening, als een voorbereiding voor een score voor een bestaande film. Ze heeft er al enkele op haar naam staan en die invloed is goed te horen op het zes nummers tellende album. Enige minpuntje is eigenlijk dat het album veel te kort duurt om echt helemaal in de sfeer te komen.

Net zo filmisch is de instrumentale doomjazz van het kwartet Taumel. De drijvende krachten achter Taumel zijn de twee jeugdvrienden Sven Pollkötter (drums) en Jakob Diehl (Rhodes/piano). Ze leerden elkaar een tiental jaar geleden kennen, hebben hetzelfde geboortejaar en speelden beiden in het dertienkoppige ensemble dat de score verzorgde voor ‘Die Nacht Aus Blei’. Een donker en depressies opwekkend verhaal, een beetje in de lijn van de Netflixserie ‘Dark, waar Diehl een rol in speelde. In 2016, tegelijk met het derde ‘Dark’-seizoen, besloten ze om de band Taumel op te richten. Hun eerdere ervaringen, ook die met film, series en theater, geven hen meer dan voldoende inspiratie voor dit intrigerende debuut. Gitarist Boirs Nicolai en bugelspeler Manuel Viehmann assisteren het oorspronkelijke duo in de queeste naar de perfectie. Viehmann zorgt hier en daar voor wat felle uithalen op zijn bugel, wat de veelal dromerig donkere doomjazz wat extra cachet geeft. Ideale muziek voor een doordeweekse nachtmerrie, al dan niet verfilmd.

Een uitdaging voor Beatman, een heerlijke scheve trip voor de luisteraar, dat is ‘Dark Mondo’ van Degurutieni And His One Man Band. Ze zijn met zijn drieën, uiteraard om verwarring te zaaien, maakten al een resem obscure platen, maar komen nu pas onder onze aandacht, met de hulp van het onvolprezen Voodoo Rhythm. Een soundtrack voor de goot, een geluidsband gemaakt in Osaka (de mens komt van ginder achter) voor tijdens een heftig avondje stappen als de platen van Tom Waits kotsneigingen veroorzaken. De zang ligt in de lijn van meester Waits, net als de bezopen muziek die opgenomen werd met een telefoon, een minuscule taperecorder en met vooral gevonden troep als instrument. Een burlesque is het bijna, exotica voor een gestoorde Japanse film over niets of alles. Een van hen is lid van Acid Mothers Temple en zet zodoende iedereen op het linkerbeen, desnoods in Connor-sportbroekje.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Corecass_Void
geplaatst:
vr 23 apr 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!