Barnett + Coloccia is de samenwerking tussen Faith Coloccia (Mamiffer, Mára en zang op ‘Mandy’, het testament van Jóhann Jóhannsson, vrouw van Aaron Turner (Isis, Mammifer) en Alex Barnett (Oakeater, Champagne Mirrors, Rinawei). Het is hun derde samenwerking. De platen ‘Weld’ en ‘Retrieval’ gingen dit ‘VLF’ vooraf. Het duo slaagt erin om vroege elektronische muziek te vermengen met neoklassiek, experiment, drones en cinematografisch aandoende stukken. Een nummer als ‘Copperworks’ heeft een eenvoudige repetitieve beat die omringd wordt door klassiek aandoende geluiden, een zoemende cello en bevreemdende stemmen. David Lynch kan onmiddellijk treffende beelden verzinnen bij dit nummer, dat nauw aansluit bij zijn ongebreidelde verbeelding. Elk van de zeven tracks kent een dreigende, vervreemdende, naar horror en ongemak neigende sfeer. Waar de geluiden en de muziek in eerste instantie lieflijk kunnen klinken (opener ‘Fountain Of Youth’) is dat steevast bedrieglijk en komt de luisteraar bedrogen uit. ‘Bachelor’s Grove’ heeft een verleidend pianomotiefje dat gaandeweg hapert, tegendraads wordt en het donkerste van de mens oproept. Net zo filmisch is het vijfde album van het trio Teeth Of The Sea. Londenaars Sam Barton, Mike Bourne en Jimmy Martin kiezen echter voor muziek die eerder zou passen bij sciencefictionfilms waarin ook plaats is voor invloeden van Ennio Morricone‘s desolaatheid (het vooruitgeschoven ‘Hiraeth’) en stukken die neigen naar de soundtrack van de legendarische Tetsuo-films. Krautrock, ambient, postrock, elektronica, synthpop en psychedelica duiken allen in meer of mindere mate op. Dat geldt bij uitstek voor de nummers met gastbijdrages. ‘Fortean Steed’ met dat ijle vrouwenstemmetje krijgt zo een heel andere inkleuring. ‘Visitor’ teert dan weer op het minimalisme van Steve Reich. Het enige dat voor ons wat minder werkt, is het gebruik van de trompet. Soms werkt het wel, maar op andere momenten lijken ze ook overbodig en storend. Meestal klinkt de muziek echter als meditatief en contemplatief met-synthesizers-aan-de-slag-gaan. Waar voorganger ‘Highly Deadly Black Tarantula’ een politieke lading meekreeg, is dit ‘Wraith’ eerder vrijblijvende spielerei die weinig om het lijf heeft.
