A.G. Cook

Virtueel moshen in Appleville

Vier uur lang leefde Appleville op 12 september. Ter promotie van zijn tweede album in 2020 (Apple) organiseerde bubblegum bass-pionier en producent A.G. Cook een livestreamconcert.

Gratis te zien op het platform Twitch, maar fans konden ook een ticket kopen dat onder meer toegang gaf tot een exclusieve ‘moshpit’-stream op Zoom. Wat dat precies inhield bleef nog even een verrassing.

Meme

Ruim van tevoren inchecken op Zoom. Verwelkomd door een groen scherm met kalme ambient op de achtergrond. Bubblegum bass accelereert popdeuntjes tot hype, hype, hype en de chat deed in geschrifte mee. Daar deelde iedereen hun enthousiasme. Wie er allemaal wel niet zouden komen, hoe ziek de line-up was, waar iemand het meest naar uitkeek (Charli XCX). Gelukkig stond de microfoon uit.

Bubblegum bass waart rond zoals een meme op het internet. Zouden de fans van dit genre nu eindelijk een gezicht krijgen op Zoom, in plaats van zich te verschuilen achter bijnamen, plaatjes en spitsvondige slogans? De massa’s gezichten met koptelefoon op gallery view gaven echter geen eenduidig antwoord.

Tornado

Ingeblikt applaus. Een aankondiging voor de eerste act terwijl de ambient verdween. Voor de bubblegum bass-liefhebber passeerde zo ongeveer elke relevante naam de revue. Niet zo verwonderlijk, aangezien A.G. Cook zijn label PC Music een van de grote vormgevers zijn van het genre. Felicita mocht het spits afbijten met een wonderlijke set, waar een psychedelische stroboscoop de vervreemdende popdeuntjes van een op hol geslagen A.I. ondersteunde. De hoofden op gallery view deinden op en neer. Een enkeling begon te dansen.

Voor wie dat nog niet had vermoed, bevestigde de eerste act direct dat het hier om vooraf opgenomen optredens ging. Artiesten hadden tien minuten de tijd om met beeld en geluid iets moois neer te zetten voor de inmiddels duizenden mensen die op Twitch of Zoom keken. Live zit een artiest in de kleedkamer of de coulissen te wachten, hier doken af en toe bekende namen op in de chat om mee te delen in de hype. Althans, dat moet men aannemen als tientallen mensen bijvoorbeeld Dylan Brady van 100 Gecs begroeten. Een kwestie van vertrouwen. De tornado aan berichten maakte een controle onmogelijk.

Brady liet zich met 100 Gecs net als andere bubblegum bass-coryfee Dorian Electra van een verbeten kant zien. De eerste draaide in een duister bos de nieuwe kortaf singles gespeend van de seksuele ironie die ‘Flamboyant’ tot een kleurrijk album maakte. Het beeld van een meegezeulde laptop waarop de film ‘Ratatouille’ speelde gaf de set van 100 Gecs een sinistere toon. Typerend voor hun nieuwe rigide richting. Ze lieten de dada-achtige speelsheid van hun debuutalbum voor wat het is.

Charli XCX sloot begrijpelijkerwijze de avond af met een naar fan service neigende clip met muziek van haar in quarantaine opgenomen album. Eenzelfde melancholie waarde ook vanzelfsprekend rond bij Hannah Diamond die onder andere een spannende remix bracht van haar krachtigste lied ‘Concrete Angel’. Fraxiom ontlaadde een dosis passie bij nummers die welhaast uitgeroepen statements leken. Voor een vrolijker noot zorgde Namasenda met een charmante set, waarin ze via de webcam haar goedgemutste muziek ten gehore bracht.

Genreblender

De chat bleef overuren draaien om artiesten de hemel in te prijzen, te delen hoe gezellig het was of te vragen wie het laatste stuk pizza wilde. Zoom begon kuren te vertonen, alsof deze kantoorsoftware niet berekend was op honderden muziekfans. Het paste perfect bij de bubblegum bass, een muziekstroming die nog harder over haar toeren gaat dan een oude laptop die de chatberichten niet meer aankan. Of de berichten de waarheid spraken bleek in ieder geval moeilijk in te schatten, ook al helpen een bureaustoel en koptelefoon niet echt mee om op te gaan in de muziek.

Muziek over toeren en een ongrijpbare gemeenschap. Dat komt terug in de genre-blender van bubblegum bass, waardoor dat begrip vervaagt. Dit bleek maar weer tijdens Appleville, met een eclectische line-up die een brede interesse etaleerde, wars van een al te strak keurslijf. Een pientere volgorde van artiesten zweepte het publiek steeds verder op tot uitgekiende momenten om even op adem te komen.

Hallucinerend

Een aantal artiesten deelde de lichte industriële tendens van de bubblegum bass. Baseck beukte murw met een set waar het rondzwaaiende haar het zicht ontnam op de overdaad aan apparatuur om de artiest heen. De aan Lil B denkende janboel van Aaron Cartier, volgens eigen zeggen de beste rapper, was een desoriënterend salvo aan verbeten raps. Dat gold ook voor Danger Incorporated wiens optreden hallucinerend in beeld kwam.

Tijdens al dat geweld signaleerde het ingeblikte applaus een kort moment om even terug te zakken in de stoel. Met een ijzeren regelmaat wisselden de acts. Klappende handen op webcams uit de maat van het ingeblikte applaus, zo unheimisch als de bubblegum bass zelf kan zijn. De chat herinnerde wel nog aan de spontaniteit van een liveconcert, vooral als zich ondanks de tornado van tekst gesprekken ontsponnen over randgebeuren. Hangen met andere fans, een glimp van gemeenschap.

Catharsis

Daar droegen de intiemere acts aan bij. A.G. Cook begon zijn set verrassend genoeg met akoestische gitaar, waarop hij ‘Oh Yeah’ (single van Apple) ten gehore bracht. Na drie en een half uur een geregeld wild concert, bleek dit een oase van rust. Even daarvoor liet Clairo zich al van een innemender kant zien op gitaar dan haar povere album ‘Intimacy’ vol robotica-weemoed doet vermoeden. Het hoogtepunt van de akoestische optredens was Alaska Reid, wiens licht melancholische singles vervoerden.

Ze kwam als geroepen na een moment van catharsis. Waarom op Zoom zitten in plaats van Twitch (ook onderwerp van debat in de chat)? Die aap kwam uiteindelijk uit de mouw toen de ‘Applemosh’ begon. Het scherm beval om op te staan, de webcam aan te zetten en te raggen op de snoeiharde beats. Wie opkeek tijdens het moshen zag een gallery view op en neer deinen terwijl Twitch meegenoot, want Zoom-webcams kwamen op de stream voorbij.

Ogen dicht en gáán bracht voor een kort moment Appleville samen in dezelfde kamer. Een optimistische openheid en spontaniteit blijken zo een essentieel onderdeel van de bubblegum bass-gemeenschap. Dat typeerde ook Kero Kero Bonito’s set. Met haar vroegere ironische nummers maakte ze op komische wijze gebruik van het vooraf opnemen door te playbacken bij instrumentale intermezzo’s, wat vele toeschouwers in de war bracht.

Maar alle geestdrift ten spijt, blijft na afloop een gevoel van eenzaamheid hangen. De isolatie van een pandemie. De aanraking, een trillende bas – dat soort fysieke ervaring ontbreekt tijdens deze internet concerten. Als iemand valt tijdens de moshpit is er geen hand om hen omhoog te helpen. Maar Appleville maakte er nog het beste van.

Gezien: Appleville – online – 12 september 2020
Tekst: Sjoerd van Wijk

tekst:
Gonzo (circus)
beeld:
Appleville
geplaatst:
ma 28 sep 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!