Viet Cong, een provocerende bandnaam of gewoon ‘ongooglebaar’? Wanneer we Matthew Flegel naar de achtergrond vragen, zucht hij. Hij krijgt de vraag wel vaker, zeker in de aanloop naar zijn titelloze debuut, waarmee ze in februari België en Nederland opnieuw aandoen.

Matthew Flegel zit midden in een verhuizing wanneer wij hem spreken. Zijn hele hebben en houden in dozen, vrijwel alles behalve zijn platen al ingepakt voor de overtocht van Calgary naar Vancouver, waar zijn vriendin verder gaat studeren. Een ingrijpende verandering in zijn leven, maar geen reden voor Gonzo (Circus) om achter Skype te kruipen. Het aankomende titelloze debuut van Viet Cong is dat wel. Zeven indrukwekkende werken waarin vroeg jaren 1980-industrial en donkere wave samenkomen met psychedelische rock en de vorige band waar Flegel en drummer Mike Wallace in speelden: Women.
De ontstaansgeschiedenis ligt niet helemaal daar, maar in de band van Chad VanGaalen waarin Flegel bas speelde. Samen met de gitarist van die band, Scott Munro, begon hij nummers te schrijven. Want, zo zegt Flegel, de muziek van anderen spelen is mooi, maar je eigen nummers spelen is nog mooier. In combinatie met een drumcomputer gingen de twee aan de slag om zo de basis van hun eerste nummers te kneden. Een vooral erg industrile basis die later door Wallace en tweede gitarist Daniel Christiansen en het samenspel tussen het viertal wordt verbreed. Een weerspiegeling van de muziek waarnaar Flegel op dit moment veel luistert, maar ook van de veranderende stad waarin hij nu nog woont.

Oliemetropool

Buiten ligt de straat open en wordt de 150 jaar oude wijk gesloopt om het snel groeiende Calgary van nieuwe fantasieloze appartementen te voorzien. Flegel vindt het duidelijk geen verbetering. Zoveel blijkt uit zijn beschrijving van de oliemetropool die de stad aan het worden is, maar vooral uit de muziek van Viet Cong. Flegel zegt dat de plek waar je woont de muziek die je schrijft, bepaalt. En juist die muziek heeft veel weg van de langspelers die nog in huis staan (Flegel leidt ons via zijn computercamera door zijn huis): Pornography van The Cure, platen van Neu!, Kraftwerk, Duitse industrial en veel Swans: een mix van rechthoekig, donker en agressief die bij Viet Cong nog wordt aangevuld met een sixties vibe. Donker of zwaar op de hand is Matthew Flegel verre van. Hij is net terug van een korte promotietour door Europa, waar Viet Cong in het voorprogramma van Ought rondtrok en onder andere Le Guess Who? en Ancienne Belgique aandeed. Dit heeft hem enthousiast gemaakt om in februari als hoofdprogramma terug te keren.

Veteranen

Het is net alsof ze in Europa iets voorlopen op Noord-Amerika. Daar krijgt Viet Cong nog nauwelijks aandacht, terwijl in Europa volop media-aandacht is, vertelt Flegel. Dat geeft vertrouwen en een extra impuls om de plaat, die wanneer wij spreken haast op de dag af een jaar klaar is, eindelijk uit te brengen. Dat had wel wat voeten in de aarde, niet in de laatste plaats vanwege de naam van de band. In eerste instantie stond de release van Viet Cong gepland voor 11 november, ondanks dat de band het label er al op had gewezen dat deze datum niet al te handig was gekozen. Twee, drie weken voor de release belt de baas van het label op met de vraag of we ons hadden gerealiseerd dat 11 november Veteranen Dag is in de Verenigde Staten. Met onze bandnaam ligt dat uiteraard gevoelig, dus is de release nu uitgesteld tot begin 2015. En tja, die bandnaam. Het is duidelijk dat Flegel die al vaak heeft moeten uitleggen en er toch een beetje mee in zijn maag zit. We hadden er niet zo bij stilgestaan hoe de naam zou overkomen. We moesten gewoon snel een naam hebben omdat we een optreden hadden en toen riep de drummer deze naam. Nu zitten we met mails van Canadese en Amerikaanse Vietnamezen die ons vragen of we wel door hebben dat hun ouders door de Vietcong zijn gemarteld.

Dit artikel verscheen eerder in GC #125.

Discografie