Ze zijn dun gezaaid, de bands die één idee uitmelken/uitwerken zonder dat het vervelend wordt. Endless Boogie is er zo één. Eigenlijk zijn Endless Boogie de Ramones van de swampy riff. De vergelijking gaat op voor het kapsel van Paul ‘Top Dollar’ Major, maar er zit ook een cartoonesk randje aan Endless Boogie. Maar in de tijd waarop The Ramones zeven songs afjassen, zijn Endless Boogie doorgaans nog alle mogelijkheden van riff nummer één aan het uitzoeken. Want Endless Boogie draait om riffs en groove, dat zal wel nooit veranderen, net zoals de Ramones gelukkig nooit jazzakkoorden zijn gaan studeren. Enkele uiterst gelimiteerde uitgaven daargelaten is deze ‘Vibe Killer’ langspeler nummer vier en Endless Boogie komt met meer van hetzelfde -van het swingende wah-fest ‘Bishops At Large’, tot het van een heerlijke fuzzy solo voorziene ‘Let It Be Unknown’. Voor de tweede helft van de plaat laat Major zijn Howling Wolf/Captain Beefheart huil achterwege en schakelt hij over op een donkerbruin parlando. ‘Jefferson Country’ begint met een piel-intro die eigenaardig genoeg aan Ignatz doet denken, maar ontwikkelt zich al snel tot een combinatie van trage Neu! en lauwe blues – het klinkt beter op plaat dan op papier. Maar dé sleuteltrack van ‘Vibe Killer’ is toch wel ‘Back In ’74’, waarin Major het waargebeurde verhaal vertelt van een windvliegerwedstrijd waar “een nieuw bandje”, genaamd Kiss zou spelen. Kiss hadden volgens de man ter plaatse zélf geen windvliegers bij – “they were kiteless, carefree”. Majors vrienden hadden hun wenkbrauwen afgeschoren, vanwege David Bowie, de man zelf kreeg een fles tegen zijn hoofd gesmeten, maar zijn conclusie is “I saw John Zorn with ice cream in a trumpet, but I saw Kiss, at a kite festival”. Google jezelf een weg naar het beeldmateriaal. Maar Endless Boogie is natuurlijk vooral een band om live te gaan kijken. Dat treft: in september staan Top Dollar en de zijnen in Het Bos in Antwerpen.
