Roffelgevoelig en huppelend Vein

Vein is een trio uit Zwitserland met de – cliché – precisie van een Zwitsers uurwerk. Arjan van Sorge merkte een zekere roffelgevoeligheid op tijdens het concert in het Bimhuis dat uitliep in een broeierig strandfeestje.

Het beeld: een broer op piano op links, een broer op drums op rechts, en de contrabassist in het midden. Michael Arbenz achter een gigantische vleugel, rug kaarsrecht, pronte kont stevig naar achteren, met de slip van een jasje nog wat extra naar achter uitstekend. Florian Arbenz oogt als een relaxte golfer, maar geen slag zonder uitgebreide roffel. Vooral de linkerhand is bijzonder roffelgevoelig, zo blijkt.

Basspeler Thomas Lähns oogt het minst opvallend, maar heeft wel wat weg van een bekende komiek waarvan de naam me maar niet te binnen wil schieten. Twee vingers van de rechterhand huppelen in een prachtige cadans over de snaren, als het mannetje van La Linea: wat slungelig en stroperig maar heel duidelijk van richting. En soms zijn ze als een kat die overspringt, een fluwelen tippel van de ene naar de andere snaar.

Greg Osby

Opgericht in Basel in 2006, met alledrie een klassieke achtergrond, paren de muzikanten kennis en vakmanschap aan avontuurlijk samenspelen en complexe, dynamische variaties. Vein werkt vaak samen met uitzonderlijke solisten, zoals David Liebman, Andy Sheppard en Glenn Ferris. Dit keer is het de beurt aan Greg Osby, die eerder samenwerkte met o.a. Herbie Hancock, Dizzy Gillespie en Jaki Byard. Behalve met jazz is de Amerikaan ook met funk, elektronica en hiphop bezig. In 2013 nam hij samen met de Nederlandse saxofoonspeler Tineke Postma het album Sonic Halo op.

Mouwfetisjist

In het derde nummer scheurt saxofonist Greg Osby het rustig opgebouwde, fijnzinnige sfeertje wreed aan gort, om maar gelijk een verderop liggend, spannend en springlevend universum aan te boren. Osby houdt van de eenzame, lange noten, precies en secuur, zonder elke tel vol te plempen met niet ter zake doende riedeltjes. Ook al kan hij dat evengoed, zonder gelukkig het overzicht te verliezen, of het thema kwijt te raken. Qua kleding springt de Amerikaan er net weer wat uit ten opzichte van de rest: zwart, driepuntig pochetje op een strak grijs pak, het boordje open om uitzicht te bieden aan een gouden ketting. En de mouwen van het hagelwitte overhemd op precies de juiste lengte, zelfs modecriticus en mouwfetisjist Arno Kantelberg zou tevreden zijn.

Tineke Postma

Ronde middentonen, zuchtend en smachtend laag, maar ook krachtige thema’s en verfrissend hoog, Osby is een koperen baken in een zee van perfectie. Hij krijgt aan het eind versterking van the hottest saxophone player from Holland: Tineke Postma. Ze moet nog even wachten tot de spetterende saxsolo van haar collega af is, en wordt daarna bungelend gehouden met alleen drums achter zich. Maar dan gunnen de mannen haar ook alle tijd om zich in een wild gevecht op hoog tempo te laten horen.

Strandfeest

Met haar bloemige broekjurk, sandalen en zanderige haarlook lijkt het net alsof ze van een strandfeest komt, en die party gaat ze hier nog eens even dik overdoen. Postma speelt elke tel vol, maar zonder al te veel franje, recht voor z’n raap maar met razendsnel oog voor detail. En dat lijkt haar net zo vanzelfsprekend af te gaan als de Zwitserse broers, die hun jazz alle kanten op laten stuiteren zonder dat daarbij ook maar een druppeltje zweet aan te pas komt.

 

Gezien
Bimhuis, Amsterdam 25 mei 2017
www.vein.ch

tekst:
Arjan van Sorge
beeld:
vein
geplaatst:
ma 29 mei 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!