Het meerdaagse festival Eurosonic/Noorderslag 2017 zal te boek gaan als een natte en koude aangelegenheid. Desondanks waren op alle avonden in het knusse centrum van Groningen hele volksstammen onderweg tussen de ruim dertig officiële podia en vele andere gelegenheidsverhogingen in diverse cafés.

Dit jaar speelden er verdeeld over vier dagen, zo’n 380 acts in Groningen. Ze komen uit alle uithoeken van Europa en het merendeel hiervan is volkomen onbekend. Desondanks doet uw Gonzoverslaggever een poging om uit het gigantische aanbod, van de twee dagen dat hij er was, de meest interessante acts te kiezen. Maar helaas staat al te vaak een boeiende omschrijving van een artiest niet gelijk aan een goed concert.

Transversale Techno

Nadat ik donderdagavond uit de 3FM tent het geluid van een vrij obligate rockband hoorde, dacht ik intuïtief: ik ga vanavond geen bandjes bekijken maar ga naar de plekken waar doorgaans de meer elektronisch ingestelde acts, al dan niet dance, geprogrammeerd staan. Dat zijn in ieder geval Simplon en het schuin er tegenover gelegen Platformtheater.

Salute is een twintigjarige Oostenrijkse producer die vanuit Wenen naar Brighton verhuist is. In Simplon doet hij een afwisselende set met heftige UK bass momenten vol beukende basgeluiden maar ook met relaxte losse pianomelodietjes. Het is niet hemelbestormend en het is jammer dat de vrouwelijke vocals niet live zijn. Er wordt dan ook niet veel gedanst. Dat wordt er wel door het kleine groepje bezoekers voor het podium van Tommy Cash uit Estland. In een aantal media waaronder Subbacultcha, was hij al een beetje gehypt waardoor ik er wel iets van verwachtte. De jonge bleekneus probeert direct indruk te maken door veel het woord ‘motherfucker’ te roepen. Tijdens het tweede nummer gaat hij gehurkt samen met zijn beatmaster op de DJ-booth zitten en stuurt vandaar zijn rapachtige vocals de zaal in. Het ziet er leuk uit maar meer ook niet. Zijn raps en de bijbehorende beats zijn zeer middelmatig. Met zijn onbeholpen charme en zijn niet perfecte Engels maakt hij meer indruk dan met zijn muziek. Iemand bij wie de combi charme en muzikaliteit goed uitpakt is de Fransman Jacques. Hij speelt in de futuristische zaal DOT, het voormalige Infoversum. Jacques noemt zijn muziek ‘techno transversal’.  Zijn intrigerende set bouwt hij op met samples. Als eerste is er een beat waaraan hij live opgenomen samples toevoegt. Hij begint met een kort gitaarrifje, wat onverstaanbare vocals en vervolgens veel korte samples die hij maakt met hulp van schaaltjes, een asbak, papier, een rol plakband etc. Alles gebruikt hij om met hulp van een contactmicrofoon te sampelen. De muziek wordt intussen steeds voller en avontuurlijker. Op deze manier speelt hij een viertal in elkaar overlopende composities, met een hoge dansbaarheid. Het enthousiaste publiek beloont zijn originele dance door en masse voor zijn podium te gaan dansen. Weer terug naar Simplon. Hier valt het op dat het niet zo druk is als voorafgaande jaren. Dat ligt toch met name aan de programmering. Waar in het verleden  vaak figuren uit de Londense underground dance scene de twee podia bevolkten, staan nu onbekende acts uit landen als Noorwegen, Estland of Zweden.

Illustratief hiervoor is het trio Holy Nothing uit Portugal. Hun tafels staan vol elektronische apparatuur, maar wat er uitkomt klinkt obligaat en fantasieloos en dan heb ik het nog niet eens over de vervelende melodieuze vocals. Dat geldt ook voor Nils Bech uit Noorwegen. Op papier ziet de combinatie opera-achtige zang met elektronica er avontuurlijk uit. Live pakt dat heel anders uit. Het enige wat blijft hangen is de zanger die, al hoog en laag zingend, door het publiek loopt terwijl op het podium de beats weerklinken. Beter is het zijn album ‘Echo’ (2016) op DFA te beluisteren. Na al het voorafgaande gestuntel is het optreden van het Amsterdams Cut_ een verademing. Het duo zet een indrukwekkende show neer. Zangers Belle Doron heeft een krachtige stem en een enorme podiumaanwezigheid. Producer en muzikant Sebastiaan Dutilh zorgt voor de knappe elektronische beats, die tegelijk avontuurlijk en poppy klinken, met sporen van zowel grime als 80ties synthipop. Ze sluiten af met hun huidige single ‘Tune In Tune Out’, een geslaagde mix van pop en experimentele elektronica. Na al die synthesizers en laptops heb ik ineens behoefte aan het geluid van een gitaar. Hiervoor kun je altijd terecht bij de Sound Of Young Holland, een serie optredens van veelbelovende vaderlandse ‘underground’ bands. In de kelder van café Kult speelt daarom HWRH (of Howrah), een nieuwe band met ex-leden van Zoppo en Space Siren. Met hun gedreven, fuzzy , noisey maar melodieuze songs maken ze maximaal gebruik van hun gitaren. Sonic Youth is niet ver weg!

Ondertoon

Vrijdagavond begint met een verrassing. Ik dacht dat Let’s Eat Grandma, getuige de naam, een misplaatste gimmick zou zijn. Toch werd het door een paar kenners aangeraden. De twee langharige Britse tienermeisjes (beide 17 jaar) zagen eruit als verwende wichtjes die verveeld wat aan de knopjes draaiden van hun vier toetsenborden. Echter de muziek die ze er mee maken klinkt behoorlijk volwassen en heeft een magische en psychedelische ondertoon. Hun afwisselende elektronische songs zitten geweldig knap in elkaar en lijken in niets op goedkope synthesizerpop maar veel meer op een elektronische versie van Coco Rosie. In Simplon spelen vandaag veel Scandinavische acts. Het was er (daarom?) weer niet druk. Ik bekijk Sailor & I, uit Zweden. Hun middelmatige dancebeats klinken totaal niet overtuigend. Ze doen me denken aan System 7, maar daar zitten we nu niet op te wachten. Na wat heen en weer pendelen tussen diverse locaties wil ik naar Weval. Ik ben niet de enige, de rij wachtenden  wordt niet kleiner en ik geef het op. Gelukkig is er café Kult waar ik Baby Galaxy nog mee pik. Ze komen uit Maastricht en zoeken met hun gitaren de confrontatie op: keihard en experimenteel. Hoekige gitaarpartijen, veel ritmewisselingen en schreeuwerige vocals. Er borrelt weer iets interessants op uit de Maastrichtse underground!

Dat het met de underground in Nederland wel goed zit, was een dag later ook te merken tijdens de jaarlijkse presentatie in Galerie Sign, mede georganiseerd door het Amsterdamse Subbacultcha, waar bands speelden als Korfbal en Nouveau Velo. Opvallend en fris hier waren de elektronische improvisaties van Fickle Ghost, het eenmansproject van de Groningse Rosan Vloedgraven.

Over de vaderlandse acts viel niet veel te klagen deze aflevering van Eurosonic. Wel echter over de kwaliteit van de vele obscure buitenlandse elektronische acts. Hopelijk duikt de organisatie volgende keer eens meer in de underground van steden als Londen, Parijs of Berlijn ipv steden in de randgebieden van Europa.

Tekst: Oscar Smit, Eurosonic/Noorderslag 2017, Groningen.