Utopia

Spiegeltje, spiegeltje, aan de wand, wie is nog steeds de meest eigenzinnige popdiva uit IJsland? Dat is Björk. Voor de opnames van haar nieuwe album ‘Utopia’ nodigde ze maanden aan een stuk iedere vrijdag twaalf vrouwelijke fluitspelers uit op de koffie.

De vruchten van deze sessies passen perfect bij de bucolische inslag van ‘Utopia’, waarop vrijheid, liefde en de natuur centraal staan. Björk voelt zich nauw verwant met het buitenleven, of zoals ze zingt in ‘Claimstaker’: “This forest is in me, I immerse me in these hills. This is my home”.

Zelf omschrijft de zangeres ‘Utopia’ als haar Tinderalbum, al heeft de plaat met zijn tweeënzeventig minuten weinig weg van een snelle date. Het album zit vol opnames uit de vrije natuur, harpen en koren, wat leidt tot een veelkleurig geluid, dat dag en nacht verschilt met dat van zijn monochrome voorganger ‘Vulnicura’, waarop ze het scheiding met haar toenmalige partner Matthew Barney verwerkte.

Wie wel aan boord bleef, is de Venezolaanse klankenbrouwer Arca die dezelfde muzikale taal als Björk spreekt, met name die van wispelturigheid en verbeelding. De uitschieter van dit album is ‘Loss’, waar ook de Amerikaan Rabit de dwarse, digitale distortie mee vormgaf en waarop Björk eindeloos mooi de liefde bezingt: “I’ve opened my heart for you, tied ribbons on my ankles for you. Drew orchids on my thighs for you”.

De nieuwe liefde in haar leven bracht duidelijk heel wat hartstocht en levensvreugde met zich mee. In The Guardian omschreef Björk dit ‘Utopia’ als een eiland waar planten monden hebben, of rondzweven als kolibries, of uit je handen groeien. Kortom: een droomplek voor iedereen die niet allergisch is aan een flinke portie fantasie. Of aan fluiten uiteraard.

tekst:
Mattias Baertsoen
beeld:
Bjrk_Utopia
geplaatst:
zo 12 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!