Slovenly schuift een stapeltje punkrock onder de mat, en daar gaan we eens goed voor zitten. Het Griekse Bazooka mag de spits afbijten. Uiteraard hebben de Grieken weinig reden tot vreugde, waardoor punkrock natuurlijk een gepaste uitlaatklep kan betekenen voor het jonge volkje. ‘Useless Generation’ bevat elf snelle en boze punkrocksongs met een lichte psychedelische toets. De band, afkomstig uit Volos, gebruikt de eigen taal om zijn gal te spuwen, maar is wel zo slim om de teksten ook in het Engels bij te voegen, net als de titels van de nummers van de plaat. Maar best, want met titels als ‘ ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ’, ‘ΜΑΓΙΚΑ ΔΑΧΤΥΛΑ’ of ‘ΔΕΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΣΟΥ’ zouden we het raden hebben naar de inhoud. Nu kunnen we enigszins de woede en frustratie van deze Grieken volgen. Voor hun tweede album gooien ze ook wat synthesizers in de strijd, om het geluid iets voller en tevens gekker te maken. Bazooka speelt dan ook punkrock volgens het idioom dat al decennia vast staat, maar doen het dermate goed en gemotiveerd, dat het weer interessant wordt. Zanger/gitarist Thomas Jackson Potter maakte in de jaren 1990 deel uit van Bantam Rooster (op het legendarische Crypt) en hij was één van de oprichters van The Dirtbombs. Hij vond in thuisstad Michigan drummer The Millionaire (ex-Chinese Millionaires), gitarist Lindsey Crappor (ex-No Bails) en bassist Chizz bereid om samen een nieuwe band op te richten. Choke Chains als bandnaam is op zich al ietwat provocerend, en dat zijn ook de stevige fuzzy punkrockers die het half uur volmaken. Of wat had u gedacht van ‘Let’s Try Suicide’, ‘Rock Paper Rapist’ en het uitermate cynische ‘Safe Word’. Dat we kwaliteit mochten verwachten van deze veteraan, betwijfelden we geen seconde. En Potter en zijn lossen de verwachtingen helemaal in. Superplaat. Met mannen van The Fatals en Mouthbreathers in de rangen was het te voorspellen dat Wet Ones stevig uit de bocht gaande punkrock zou presenteren. En inderdaad, meestal gaan ze als een gek de vunzigheid in. Als het niet klinkt, dan botst het maar. En als de band dan al eens gelikter begint, zoals in ‘Get Me Off’, houden ze het nauwelijks een minuut vol alvorens de boel in de prak te rammen. Piept het niet, dan kraakt het. En kan een titel niet meer leesbaar op het hoesje, dan maar onleesbaar. Dat er met de attitude van Wet Ones niets mis is, horen we in nummers als ‘I Live Life Reckless’ of ‘Thumbs Down Syndrome’. Heerlijke punkrock is dit, met een fuckyou-houding waarin alles kan, niets moet en waarmee wordt bewezen dat het genre ook in 2016 bestaansrecht heeft. Weg met die poppunk, dit is de real shit.
