Dat we Drahla een warm hart toedragen is wel het minste wat je kunt zeggen. De neerslag van het fijne gesprek dat we met de helft van de band hadden kun je in Gonzo (circus) #152 lezen. En voor dat gesprek was een zeer goede aanleiding. Zopas verscheen namelijk dit debuut. Meer dan een jaar nadat het was aangekondigd. Met hun ‘Third Article’ ep van eind 2017 maakten ze al indruk. En die goeie indruk van toen bevestigen ze op deze plaat dubbel en dik. Ergens in het braakland tussen indie, postpunk, jazz en experiment heeft het viertal een pot goud gevonden met tien heerlijke songs. Uit de postpunk halen ze de muzikale texturen en de donkere, melancholische melodieën. De saxofoon van Christopher Duffin snijdt door de helft van de nummers en voegt daarin gewoon een compleet eigen klankkleur aan toe. Zoals Luciel Brown in dat interview vertelt dat ze voor haar teksten nogal abstract en instinctief te werk gaat. Je hoort tekstfragmenten uit teksten en gedichten die ze schreef over genderfluïditeit, leven in de grootstad en twijfels over het hedendaagse bestaan. Die worden dan verpakt in muziek die bij elke luisterbeurt nieuwe details vrijgeeft. Een favoriet nummer uit de plaat kiezen is eerlijk gezegd onmogelijk. Maar het kwartet in het midden van de plaat -‘Stimulus For Living’, ‘React/Revolt’, ‘Primitive Rhythm’ en ‘Serotonin Level’– bevat alles wat de plaat zo sterk maakt. En daarmee doe we de andere zes nummers gewoon te kort.
