Het Brusselse We Stood Like Kings speelt een veredeld soort postrock, waarbij de band zich toelegt op het creëren van nieuwe soundtracks bij een cultfilm die hen echt aanspreekt. Zo diep dat het kwartet als het ware niet anders kan. Uiteraard gaat de voorkeur uit naar films waarin niet wordt gesproken, zodat de groep, die helemaal is opgebouwd rond het schitterende pianospel van Judith Hoorens, helemaal kan opgaan in de beelden en er een passende score kan bij verzinnen die elke keer ook los van de beelden, indrukwekkend klinkt. Debuteren deed We Stood Like Kings met ‘Berlin 1927’, voor de film ‘Berlin: Die Sinfonie Der Großstadt’ van Walter Ruttman. ‘USSR 1926’ had ‘A Sixth Part Of The World’ van Dziga Vertov als onderwerp. Voor hun derde album kozen ze voor ‘Koyaanisqatsi’ van Godfrey Reggio. Een moeilijkere opdracht omdat voor die film al een schitterende klankband bestaat, van de hand van Philip Glass. Geen probleem voor Judith Hoorens, Philip Bolten (gitaar), Colin Delloye (bas) en Mathieu Waterkeyn (drums). Het is niet omdat ze postrock met een klassieke piano combineren dat ze ook maar één verwijzing naar de muziek van Glass nodig hebben. We Stood Like Kings heeft namelijk een uitermate intrigerende score gemaakt die niet alleen volledig op zichzelf kan worden beluisterd, maar net zo overtuigend klinkt tijdens de projectie van de legendarische film. De muziek is uiteraard opnieuw opgebouwd rond de piano, maar dat houdt de band niet tegen om hier en daar behoorlijk fel postrockerig uit de hoek te komen. Ook de film is niet steevast even lieflijk en rustig, en dat verklankt het kwartet meer dan puik. Enig minpuntje is de duur van de plaat, die met zijn kleine anderhalf uur toch wel iets te lang duurt om de aandacht, hoe goed de muziek ook is, aanhoudend vast te houden.

Dit artikel verscheen eerder in GC #142.