Het is geen geheim dat we het oeuvre van deze productieve (op weg naar honderdtwintig albums) maar stille experimentele componist vooral kunnen appreciëren als er ook effectief iets te horen valt. Wel, op ‘Untitled#360’ komen we onverwacht uitgebreid aan onze trekken. De grappige hoes van deze gelimiteerde (driehonderd exemplaren) cd dekt alvast de lading. Dit keer dus geen subtiele registraties van dauwdruppels die van blad tot blad vallen, omdat een gifkikkertje besloten heeft om zich enkele centimeters te verplaatsen. Hier krijg je het andere uiterste: vervormde opnames van schrapende en neerstortende (pakweg een stuk ijzer dat in een metalen vat gegooid wordt) concrete geluiden, implosies, explosies, geweervuur enzoverder. Als hierbij nog stilte ingezet wordt, dient ze om de spanning nog meer op te bouwen. En volumeschommelingen kunnen ook toegepast worden om je een hartaanval te bezorgen. De componist vraag ons om extra op de vertelstructuur te letten. Wij denken prompt aan het slechtgezind opruimen van achtergebleven bouwmaterialen op een druilerige herfstdag, tot de protagonist er genoeg van heeft, een machinegeweer bovenhaalt en op een overvliegende helikopter mikt. Wie houdt van de destroyed music van The Haters, of de minimalistische concrete experimenten van Column One en Organum, zal aan dit verrassende album zeker plezier beleven.
