De Spaanse klankhouwer Francisco López voorziet zijn werk (nagenoeg altijd) van alleen de aanduiding untitled en een volgnummer. Op het Crónica-label verschijnt nu Untitled #284, een driekwartier durende geluidscollage. Dat López zijn composities nummert, lijkt me een teken dat hij elke referentie naar de waarneembare werkelijkheid wil vermijden. Ook al gaat hij voor zijn geluidswerk uit van opnamen van de werkelijkheid, de vaak bewerkte klanken moeten als puur sonisch materiaal worden geïnterpreteerd. Untitled #284 is gebaseerd op field recordings die hij in 1992 maakte in Lissabon; die opnamen heeft hij in 2011 sterk bewerkt voor een compositie in opdracht het Teatro Municipal Maria Matos. López hanteert deze methode vaker, zeer vaak eigenlijk. De field recordings worden bewerkt, vervormd, van klankleur veranderd, opgedeeld en opnieuw gemonteerd, in lagen gelegd en tot dichte klankgebeurtenissen gecomponeerd. Dat doet hij ook bij deze cd, die dan ook niet echt verrast. Wat niet wegneemt dat Untitled #284 weer vakkundig in elkaar zit. De compositie bestaat in grote lijnen uit zachte, donkere drones of een uitermate zachte ruis, lange delen van bijna stilte die intensieve beluistering vergen. Van tijd tot tijd groeien daaruit dichte geluidsstapelingen, chaotische klankclusters. Soms lijkt wel iets herkenbaar als klokkengelui, schrapende en plassende geluiden of geschreeuw, maar grotendeels zijn de geluiden moeilijk te duiden. Het is een vervreemde dwaaltocht door een nauwelijks zichtbaar Lissabon. Niet nieuw, zoals gezegd, maar wel weer indrukwekkend en zowel voor de fans als voor de nieuweling het beluisteren absoluut waard.
