Until We Fossilize

Marta Del Grandi is eigenlijk een jazzzangeres die in die hoedanigheid prijzen won. Voor haar debuut koos de Italiaanse echter voor een andere stijl, of beter gezegd stijlen, want ze valt niet in een hokje te plaatsen. Haar veelzijdigheid als zangeres is namelijk wel erg bijzonder. Ze beweegt zich in het singersong-genre, maar haar instrumentatie zweeft tussen het etherische en zwoele pop met een vleugje dramatiek à la David Lynch en tegelijk een voorliefde voor West Coastpop uit de jaren 1960. Filmisch als liedjes voor een score gemaakt door Ennio Morricone verweeft ze net zo goed Oosterse invloeden (onder meer ‘Amethyst’ maakte ze met de Indische percussionist Tarun Balani). Haar ijle, soms als een zwoele Française klinkende stem (zuchtmeisjes iemand?) geeft de liedjes iets breekbaars én betoverends.

Net zo betoverend en zich ook in de pop-regionen bevindend is het Japanse duo Pess. Mitsuomi (instrumenten) en Haruka (zang) componeren en arrangeren liedjes die speels klinken, vol onverwachte geluidjes, die ons meermaals de naam Lio doen roepen, maar dan op zijn Japans. Geflipter dus, maar wel catchy en op eigenzinnige wijze in elkaar gepuzzeld. De twee leerden elkaar kennen op een of ander forum waar ze ontdekten dat ze beiden grote fan waren en zijn van de band Citrus. Ze besloten om samen liedjes te maken, al hadden ze geen zin om ook fysiek samen te komen. Ze begonnen te werken aan deze plaat in 2019 en hebben tot op heden elkaar zelfs één keer in levende lijve ontmoet. Liefhebbers van Japanse damesstemmetjes in een popcontext moeten deze band zeker eens uitproberen.

Georgio Valentino besloot vier jaar geleden om de muzikale wilg ritueel te verbranden. Niet gelukt zo blijkt, want de hemelse crooner is terug met een heel geslaagde 10inch. Van zodra het album inzet horen we de invloed van Tuxedo Moon, niet toevallig, want hij werkte met meerdere leden van deze cultband veelvuldig samen. Acht wonderbaarlijk mooie liedjes zijn het. Meteen herkenbaar ook, van bij opener ‘Fanfare + Lines Of Flight’ met die typische viool van Blaine L. Reininger. Reininger is trouwens niet zijn enige medeplichtige. Onder meer Mick Harvey (The Birthday Party, PJ Harvey), Craig Walker (Archive), David McClymont (Orange Juice), Malcolm Ross (Josef K), Dave Graney en Clare Moore (The Moodists) behoren tot de genodigden die van ‘Lines Of Fligth’ een feestdis voor de oren maken. Waar velen de pandemie als een last zagen, besloot de in Griekenland gestrande Valentino om toch maar weer liedjes te schrijven. Een label vinden met zijn eclectische smaak is niet evident. Nochtans is dit album heel erg de moeite voor ieder die zijn pop graag buiten de obligate lijntjes hoort kleuren. Heerlijk schijfje.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
MartaDelGrandi_UntilWeFossilize
geplaatst:
ma 20 dec 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!