Met het risico op historisch on-onderlegd klinken (een hoofdschuddende oudere Gonzo-lezer): ondergetekende millennial moet bij Until The Hunter ontzettend aan Lana Del Rey denken, vooral qua stemgeluid. Hope Sandoval was er als Mazzy Star-lid en solo natuurlijk veel eerder bij wat echter niet wil zeggen dat ze Del Rey anno 2016 overbodig maakt. Until The Hunter, Sandovals derde plaat met The Warm Inventions, is namelijk iets te wisselvallig om echt grote indruk te maken. Ze gaat hier voor retro en sfeer, en tapt uit folk, softrock en nachtclubjazzpastiches. De liedjes worden verder aangekleed met orgeltjes, marimba’s en af en toe een James-Bond-soundtrack-gitaar. Probleem is dat ze vaak veel te lang doorgaat. De opener Until The Trees zuchtmeisje meets The Velvet Underground maar dan met een orgel in plaats van gitaren verveelt ondanks de speelduur van 09:40 geen moment, maar andere nummers kruipen maar voort. Haar duet met Kurt Vile bijvoorbeeld is fraai, maar gaat twee a drie minuten over de houdbaarheidsdatum heen. Dat gebeurt net te vaak: loopt het liedje gevoelsmatig op z’n eind, dan gooit Sandoval er nog een korte instrumentale passage achteraan en wordt het refrein nog een paar keer herhaald. Jammer, want Until The Hunter heeft absoluut z’n momenten. Wat Sandoval echter mist zijn niet alleen Del Reys kitsch, Hollywooddrama en hiphopinvloeden, maar ook diens onderhuidse spanning. Misschien voor de volgende plaat wat beter naar haar jongere collega luisteren?
