Een twijfelgeval. Trompettist Justin Walter werpt zijn na zijn debuut ‘Lullabies & Nightmares’ op de EVI, zo’n beetje de trompet-versie van de EWI, een instrument dat intussen in onbruik geraakt is, maar hier en daar nog een paar liefhebbers kent, zoals de steeds maar verder ploeterende Marshall Allen en, dichter bij huis, Andrew Claes van o.m. STUFF., BRZZVLL en Chaos Of The Haunted Spire. Walter wilde naar eigen zeggen via improvisatie komen tot een sound die op zich kan staan, maar ook een springplank kan zijn voor verdere improvisatie. De EVI, eigenlijk een analoge, door ademhaling gestuurde synth, ondergaat allerhande behandelingen en/of wordt ingebed in nog wat andere geluiden, waardoor je beland bij een eigenaardige vorm van ambient die zowel organisch en pastoraal, als plasticglad en artificieel klinkt. Alsof het Windham Hill-label opgeschoven is naar moderne laptopdromerijen. Hier en daar leidt het tot verrassend geslaagde experimenten die soms iets hebben van de kinderlijke verwondering die je ook hoort bij Robert Wyatt, of heeft het even iets van een onderwatersymfonie die in opdracht van National Geographic gemaakt werd, maar de korte tussenstukjes en een paar al te kabbelende stukken steken een stokje voor een consistentie. Op z’n best veelbelovend (en dan begrijp je wel waarom een Colin Stetson een hoge dunk van Walter heeft), maar te vaak aanleunend bij kleffe kost om écht te overtuigen.
