Universal Themes

Het is de eerste warme dag van het jaar en ik heb eindelijk de tijd om ‘Universal Themes’ te luisteren. Dat vergt voorbereiding. De gordijnen moeten dicht, dit is geen muziek die zonnestralen verdraagt; de treurnis van Mark Kozelek is rauw en moet grauw ervaren worden. Het gewone leven, het gewone leed, zoals het ook centraal stond op ‘Benji’, staat ook op ‘Universal Themes’ weer centraal en wordt ook hier weer gebracht in simpele bewoordingen en akkoorden. Vrolijk wordt het ook hier nooit. Verschil is er echter wel met ‘Benji’. Kozelek heeft er op ‘Universal Themes’ voor gekozen om de nummers directer op plaat te zetten en de productie veel minder af te werken. Hierdoor – en door de keuze om met regelmaat de elektrische gitaar Sonic Youth-ongemak en andere dissonanten te laten raken – is deze plaat duidelijk rauwer, maar daarmee niet grauwer. Hoewel nog steeds imponerend, verliest Sun Kil Moon onbedoeld een stukje impact in de lo-fi afwerking, of juist gebrek aan afwerking. En juist daardoor ook weer aan grote lijn in de plaat (die met meer dan een uur voor acht minuten best een lijn verdient). Dat neemt echter niet weg dat Kozelek de buitenklasse blijft, bands en artiesten in deze tak van donkere Americana waar Sun Kil Moon aan kan worden gemeten, zijn dood (Mark Linkous, Jason Molina), gestopt of relatief naar de achtergrond of vrolijkere terreinen ingeschoven. Kozelek daarentegen blijft na bijna een kwart eeuw nog dicht bij de kleine dingen die erg pijn doen. Het leven rauw en grauw ervaren in muziek. Maar het is de eerste warme dag van het jaar en ik heb eindelijk ‘Universal Themes’ beluisterd. Nu snel buiten adem happen en vrolijke vogeltjes luisteren, want ook een ‘mindere’ Kozelek is benauwend dichtbij en kruipt onder de huid. Of misschien toch even ‘Benji’ opzetten, voor het echte diepe gat?

tekst:
Tjeerd van Erve
beeld:
Sun_Kil_Moon_Universal_Themes
geplaatst:
vr 16 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!