Met bands die na een of meer albums ineens aan het experimenteren slaan met synthesizers en andere elektronische speeltjes kan je een voetbalveld vullen. Wanneer die wereld opengaat lijken de mogelijkheden eindeloos. En dat is verleidelijk natuurlijk. Denk bijvoorbeeld aan Editors, die hun -met de geest van Joy Division gelardeerde- postpunk zagen ontbolsteren op hun derde album (‘In This Light And On This Evening’) door resoluut te kiezen voor een (meer) elektronische aanpak. Ook het jonge Amerikaanse trio Moaning opteert op hun tweede album voor meer elektronica. Op hun uitstekende titelloze debuut uit 2018 was het nog een beetje zoeken naar een écht eigen plek tussen postpunk en indie. Ze klonken als een jong gretig broertje van Girls Against Boys, Hum en Soviet Soviet. Maar toen was al duidelijk: de Songs waren er. Op ‘Uneasy Laughter’ lijken ze hun draai definitief te hebben gevonden en zijn die twee elementen volledig versmolten. Het is meer dan consolideren want de opvolger is nóg beter dan het debuut. Zanger Sean Solomon trekt Moaning nog steeds in een bad van melancholie en de teksten zijn eerlijker dan ooit. ‘Fall In Love’ bijvoorbeeld leunt heel erg op het emotioneelste van White Lies, terwijl ‘Ego’ de introspectieve richting opgaat. Maturiteit, heet zo iets.
