Tony Buck maakt al dertig jaar deel uit van de Heilige Drie-eenheid The Necks, maar heeft zich nooit daartoe beperkt. (Dat was vermoedelijk ook geen optie.) Sinds enige jaren hangt hij uit in de bloeiende experimentele scene van Berlijn, waar hij muziek kan maken die soms vrij drastisch afwijkt van de marathonverkenningen van het culttrio. Nu brengt hij via het door Lawrence English opgerichtte ROOM40-label een nieuw soloalbum aan de man, zijn eerste sinds ‘Self Contained Underwater Breathing Apparatus’ uit 2001. Daarop staat de percussie centraal, maar wordt die ook aangevuld, ondersteund, gecontrasteerd en hier en daar bedolven onder lagen bijkomende geluiden en texturen. Brommende onderwaterbassen, sissende radioruis, samples, uitwaaierende gitaarecho’s, verstoorde synthbliepjes en daverende, synthetische klankgolven gaan de strijd aan met resonerend metaal, microscopische spelletjes, exotisch gerammel en majestueus nagloeiende gongs. Het resultaat is een wentelende massa van geluid, nu eens dichtgeprakt en bijna versmachtend, even later uitgevoerd met een meer ascetische discipline. Niet gehaast om ergens dringend te geraken, met bitter weinig interesse in climaxwerking, al kan je het laatste kwartier ook wel beschouwen als een orgastische lavastroom van semi-industrieel geluid.
