Undying Color

De facto is Mind Over Mirrors een ongrijpbaar project. In essentie is het sinds het debuut ‘High & Upon’ (een cassette uit 2011 op Gift Tapes, maar een jaar later op vinyl heruitgebracht door het Belgische Aguirre) het solovehikel van de Amerikaan Jaime Fenelly (zie ook Peeesseye), maar op dit ambitieuze ‘Undying Colors’ heeft hij zich omringd met schoon volk zoals Jim Becker (Califone), Janet Beveridge Bean (Freakwater, Eleventh Dream Day), Haley Fohr (Circuit Des Yeux) en Jon Mueller. Eerste vaststelling: de drones waarvoor Fenelly voornamelijk bekend staat, zijn niet verdwenen. Ze kregen, in tegendeel, niet alleen een nog sterker meditatief karakter, maar dienen ook als fundament voor Fennelly’s onwezenlijke ceremoniële folk. Zijn (o)gebruikelijke instrumentarium -een pedaalharmonium, tape delays, oscillatoren en analoge en/of zelfgemaakte synthesizers en instrumenten- wordt ditmaal verrijkt en naar een hoger niveau getild met onder meer viool, Indiaanse fluit, hoorn, trombone, drums én stemmen. Alles dient echter de drones. Nummers worden gebeden, lofzangen. Liturgieën als het ware. Die stemmen maken het geheel niet alleen rijker, gelaagder en gevarieerder, maar ook vooral emotioneel aangrijpender.’Undying Color’ grijpt namelijk naar de ziel. De geest van Popol Vuh of Arthur Russell waart doorheen de drone-nevel, maar het eindresultaat is minder ‘avant-garde’ dan op basis van deze referenties kan worden gevreesd.’Splintering’ bijvoorbeeld verleidt als het meest esoterische van Jarboe; terwijl ‘To The Edges’ lonkt naar het Dead Can Dance van Lisa Gerrard. Avant-garde is de container waarin ook Kayo Dot kan worden geduwd. Net zo ongrijpbaar als Mind Over Mirrors, overigens, maar ditmaal verraden de VU-meters meer metal (doom, enigszins vergelijkbaar met de Japanse grootmeesters Corrupted zoals in de openingstrack die naar het einde uitmondt in black metal) en diverse incarnaties van rock (postrock, progrock), klassiek en jazz (free, fusion). Is ‘Undying Color’ ingetogen, dan is ‘Hubardo’ zijn neurotische, hyperactieve en chaotische tegenhanger. Geen Terry Riley als houvast, maar Fantômas, King Crimson of Magma. Niet verwonderlijk want bandleider annex meesterbrein Toby Driver (Maudlin Of The Well) heeft ook een vaste stek bij Secret Chiefs 3. Op ‘Hubardo’ gaat het werkelijk alle kanten op. In ‘Thief’ kriebelt een dwarsfluit onze irritatiegrens; doet het orgel-gefriemel ons denken aan Deep Purple en de schreeuwerige saxofoon-uithalen aan Peter Brötzmann -en dat allemaal in een en hetzelfde nummer. ‘The First Matter (Saturn In The Guise Of Sadness)’ is slepende postpunk; in ‘The Second Operator (Lunar Water)’ wordt avant-jazz afgewisseld met een redelijk cheesy ballade. Het epische ‘And He Built Him A Boat’ gaat schaamteloos de symfonische rocktoer op. En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Hoewel we stilaan verzuipen in re-issues en we niet kunnen blijven jubelen over oud materiaal maken we voor deze dubbelcd graag een uitzondering.

tekst:
Serge De Pauw
beeld:
MindOverMirrors_UndyingColor
geplaatst:
wo 11 jul 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!