De naam van Joost Lijbaart staat groot afgedrukt op het boekje van ‘Under The surface’, maar het is de stem van Sanne Rambags die meteen de aandacht trekt, met fluisteringen die vanuit je oren langs je ruggengraat omlaag kriebelen. Ze bezit het vermogen om haar zang geleidelijk te laten uitdoven in een zuchtende ademtocht. Rambags is uiterst precies in haar stemgebruik, en ze staat prominent voorop in het groepsgeluid dat ze met drummer Lijbaart (bekend van zijn werk met tenorsaxofonist Yuri Honing en pianist Wolfert Brederode) en gitarist Bram Stadhouders creëert. De muziek is fijnzinnig, zachtzinnig, honderd procent trefzeker. Lijbaart mag dan drummer zijn, niets doet denken aan het idee van een drumstel dat de muziek voortstuwt met pompende ritmes. Het zijn eerder filosofische, liefkozende tikken die hij met fluwelen hand uitdeelt, al hervat hij zich op het titelnummer in slagen en roffels en een enkel belletje dat hij zo nu en dan beroert. Stadhouders strooit daar dromerige maar vastomlijnde snaren overheen, laat het zilveren tinkelen uitwaaien in een galm van puur parelmoer, gaat te rade in de diepste registers als hem dat zo uitkomt. Melodieën wiegen heen en weer, ontrollen zich alsof ze ter plekke ontstaan. Dat is misschien nog wel de grootste verrassing van dit album. Alle elf nummers zijn geïmproviseerd. Mocht je je ooit afgevraagd hebben of er verschil is tussen jazz en improvisatie, dan is deze cd het perfecte antwoord. Alles vloeit voort uit het geladen moment, maar nooit klinkt dat moment als jazz. Eerder als een warme bries die de geur van nieuw, groen leven met zich meedraagt.
