De mooist uitgegeven vinylplaten worden in België gemaakt door Smeraldina-Rima. Was hun vorige release nog van een jonge Belgische hond (Niels Van Heertums ‘JK’s Kamer +50.92509° +03.84800°’) dan gaan ze nu voor internationale grootheden met al aardig wat kilometers op de teller. ‘Un Jour Tu Verras’ bevat een opname die Jac Berrocal, Aki Onda en Dan Warburton in 2005 in Genève maakten. Kant A is één lange improvisatie, een expressionistisch luisterspel bestaande uit echoënde trompetstoten van Berrocal, Onda’s repetitieve tapes en Warburtons flinterdunne en supersnelle glissando’s die – schijnbaar ongehinderd door hoogdringendheid, op zoek gaan naar een middenweg om de improvisatie richting te geven. Naarmate er lijn in de chaos komt, voegt Berrocal sjamaan-achtige kreten aan zijn trompetspel toe. Wanneer de track op zijn einde loopt, heeft Onda een klokachtige puls gevonden, waarop Warburton gretig inhaakt met repetitieve viool-lijnen en Berrocal met hoorbaar plezier een sirene evoceert. Kant twee opent met ‘Lonely Woman’ van Ornette Coleman. Dat het klassieke thema daarbij slechts een uitgangspunt is, zou de meester vast niet erg gevonden hebben. Op het afsluitende ‘Soundcheck’ blaft Berrocal over een ritmeboxje van Aki Onda. Hij komt ergens uit tussen Sleaford Mods, Mark E. Smith en Ghédalia Tazartès. Veel verstaan we er niet van, maar het spreekt uitermate tot de verbeelding. Niet onbelangrijk: de hoes van ‘Un Jour Tu Verras’ is van de hand van Wouter Vanhaelemeesch, die driehonderd van zijn herkenbare gezeefdrukte collage-tekeningen met de hand heeft ingekleurd. Qua line-up kan ook ‘Soul Stream’ tellen, met Michiyo Yagi op elektrische koto en baskoto, Joe McPhee op pocket trompet en tenor en altsax, Lasse Marhaug op ‘elektronica en objecten’ en Paal Nilssen-Love op drums en percussie. De opname -januari 2013 in Tokio- was eerder al op cd verkrijgbaar via Nilssen-Loves PNL label. De opener ‘Tear Of The Clouds’ is een prachtige conversatie tussen Yagi op baskoto en McPhee, begeleid door Nilssen-Love en Marhaug met een bedje van hihat en zacht-zenuwachtige elektronica. Op track twee, ‘Torque’, gaan alle sluizen open, wat door de aanwezigheid van Yagi’s koto en Marhaugs knetterende elektronica een bijzonder dynamiek geeft. Ook de combinatie van Marhaug en Nilssen-Love geeft mooie resultaten, bijvoorbeeld wanneer ze in het laatste stuk van ‘Close Up’ heel even met hun tweeën aan de gang zijn. Het beste bewaart het trio echter voor het einde, wanneer op ‘The Unbroken’ abstractere gronden worden verkend, met McPhee die in de hoorn van zijn sax huilt en Yagi die haar koto doet klinken als een dronken beiaard.
