De Franse producer Arandel debuteerde in 2010 met de plaat ‘In D’. Een schitterend minimalistisch en filmisch visitekaartje was dat. Vorig jaar rond deze tijd was er de opvolger ‘Solarispellis’, die, de titel doet het al vermoeden, verwantschap vertoonde met een soundtrack voor de betere sciencefictionfilm. ‘Solaris’ is natuurlijk één van de beste meer kunstzinnige films van dat soort breinvervormende cinema. Het zes nummers tellende ‘Umbrapellis’ is geen volwaardig nieuw album. Het zijn eerder aanvullingen bij zijn voorgaande plaat en zeker geen restjes. Ze bieden net als het moederalbum een inkijk in ‘s mans buitenaardse techno-universum. Zachtaardig, speels, verkennend, bedaard en absoluut nergens confronterend. De ruimte is bij deze Fransman als een zenervaring, een tot rust komen door middel van een minimale setting die een kruising is van klassiek en minimal met een lichte technotoets. Vier korte interludes vormen de omkadering voor twee nieuwe stukken (‘Section 5’ en ‘Section 6’) die niet alleen beiden de tien minutengrens overschrijden, maar tegelijk de echte aanvullingen vormen bij ‘Solarispellis’. In die twee langere stukken komt de voeling met techno duidelijker naar voren. Hier is het minder ‘Music For Films’ van Brian Eno of het baanbrekende werk van Terry Riley. Hier ontpopt Arandel zich eerder als een begenadigd hersencellendansman, als een gelukkige vent die eindelijk de oneindigheid heeft ontmoet. Alleen op vinyl of digitaal te verkrijgen trouwens.
