Ultima Necat

Ventura is een Zwitsers trio dat al sinds 2003 aan de weg timmert. Zo nu en dan verschijnt er nieuw werk.’Ultima Necat’is hun derde langspeler en kijkt net als zijn voorgangers vooral nostalgisch terug op de hardere noiserock van de jaren 1990. Gelukkig voor ons kopiëren ze niet zomaar klakkeloos een of andere band, maar proberen met die ingrediënten iets eigens in elkaar te knutselen. ‘Corinne’ en ‘Very Elephant Man’ knipogen naar Superchunk, al is de gitaarstorm hier soms wat heftiger. ‘Amputee’ is een meer epische song waarin de gitaren minutenlang alle kanten mogen op gieren, het midden houdend tussen Shellac en Sonic Youth. Op de eerste helft van de plaat is de invloed van Steve Albini duidelijk, al zijn de Venturasongs iets minder kaal en wiskundig opgebouwd. De zang van gitarist Philippe Henchoze, die solo ook werk uitbrengt onder de naam The Sinal Drivers, doet wat denken aan Chris Brokaw (Come, Codeine), in een iets minder neerslachtige bui weliswaar. Het geheel klinkt donker en steviger dan het voorgaande werk. Iets waar David Yow (The Jesus Lizard, Scratch Acid, Qui) wel eens de hand in zou kunnen hebben gehad. Ventura heeft een splitsingle gemaakt met Yow en is met hem op toer geweest als backing band. Het heeft de Zwitsers, die live met een extra gitarist op de proppen komen, deugd gedaan. Daardoor klinken ze coherenter en meer gefocust dan ooit. Waar bij een eerste luisterbeurt er een paar mindere nummers op dit ‘Ultima Necat’ lijken te staan (‘Little Wolf’, ‘Body language’), is dat na wat verdieping geenszins meer het geval. Integendeel. ‘Nothing Else Mattered’ stipuleren ze zelf met een kwinkslag.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
Ventura_UltimaNecat
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!