Ullages

Bij hun eerste plaat waren wij aangenaam verrast door deze band uit Leeds. Op dat titelloze debuut bracht Eagulls rauwe postpunk die verre van origineel was, maar wel energiek, agressief en donker. Op maat van ondergetekende geschreven, quoi. Onze nek deed intussen al pijn van reikhalzend uit te kijken naar ‘die moeilijke tweede’ en wij waren dan ook opgewonden toen deze eindelijk op onze deurmat viel. ‘Ullages’, de titel van die tweede, kon ons misschien al een hint geven. Het is namelijk – de oplettende lezer had dit natuurlijk al lang in de smiezen – een anagram van de groepsnaam. Willen ze daarmee aangeven dat ze alles wilden omgooien? Dat ze op zoek zijn naar zichzelf? Wat het ook is, met deze tweede plaat is onze opwinding volledig weg. Hetzelfde kan worden gezegd van hun agressie en energie. In plaats daarvan krijgen we een lauwe hap voorgeschoteld. Elf vervelende nummers die een flauw doorslagje zijn van de wave-popsound die we een paar decennia geleden ook al eens mochten horen. De eerste referenties (die er dikwijls vingerdik op liggen) zijn The Cure en zelfs Simple Minds. Zanger George Mitchell kan er natuurlijk ook niet aan doen, zijn stem lijkt nu eenmaal op die van Robert Smith. Dat hij daardoor een hele plaat lang op dezelfde eentonige manier moet zeuren is een andere zaak. Hetzelfde met de songs: pseudo wavepop van begin tot eind, nergens ook maar een spaander spanning, met een gerecycleerd geluid van de jaren 1980, denk alweer The Cure. Ook nog: The Smiths of Cocteau Twins, maar dan een competitie of drie lager. In hippe middens, waar iedereen om de haverklap “creatief” zegt, zal deze plaat misschien wel aanslaan wegens de “donkere romantiek” of de “atmosfeer en intelligente songstructuren”, maar bij zowel deze uitspraken als bij de plaat geeuwen wij eens.

tekst:
Christophe Vanallemeersch
beeld:
Eagulls_Ullages
geplaatst:
do 8 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!