Ú

Marta Ângela en João Alves vormen een duo beeldende kunstenaars dat al geruime tijd – eerst als Von Calhau!, nu gewoon Calhau! – de underground van Porto opschrikt met performance, zeefdruk, boeken en tentoonstellingen. Maar dus ook met muziek: de twee maken een tamelijk unieke mix van abstracte elektronica en song-georiënteerde, een beetje ouwig aandoende zanglijnen. De elektronica is van het licht-experimentele type. Zo gaat Alves live aan de slag met een sigaretteaansteker, waarmee hij het signaal van zijn synth stuurt, als een soort warmtegevoelige theremin. Opener ‘Manada’ is een redelijk chaotische maar al bij al melodieuze elektronica-track, die meteen weet te intrigeren. Maar het is wanneer Ângela invalt op ‘Barraberra’ dat je werkelijk iets voelt gebeuren. Met die dubby baslijn en Ângela’s dromerige zang lijkt het zowaar alsof je naar The Space Lady luistert, maar dan op een bedje van losgeslagen modulaire synths, in plaats van haar vertrouwde Casiotone MT-40. In ‘Uruburro’ transformeert Ângela dan weer in een sirene die sci-fi kapiteinen op de kliffen doet varen. ‘S’ doet ons in een dadaësk cabaret belanden, met die half spottende voordracht van een mix van Engelse en Portugese woorden, allemaal beginnend met een stevig slissende ‘s’. De B-kant is volledig voor ‘A Côrte D’Uruburu’, een lange track die eerder al verscheen als ‘mini-cd’ in het kader van een kunstenfestival. Het Santa Cecilia koor uit Vila do Conde wordt gekoppeld aan zenuwachtige, alle kanten opstuiterende synthlijntjes, vervolgens vervoegd door Ângelas tegelijkertijd lijzige en warme zang – als een Iberische variant op de tragische chanteuse Nico om te eindigen met een stevig stukje noise. Intrigerende plaat, die haar geheimen slechts mondjesmaat prijsgeeft en hier dus nog wel een hele poos zal meegaan.

tekst:
Stijn Buyst
beeld:
Calhau_
geplaatst:
vr 14 dec 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!