Twee keer dwarsigheid uit Canada

Andere verplichtingen zorgden ervoor dat we niet naar Le Guess Who? In Utrecht konden gaan. Gelukkig zakten twee spannende gitaarbands van die indrukwekkende line-up af naar Brussel voor een heerlijk avondje gitaren.

Fan waren we van het tweede album ‘Public Strain’ van Women. Een brok lichtelijk fantastische art rock afkomstig uit Calgary. De band viel letterlijk uit elkaar na een gevecht op het podium. Toen één van de vier leden, Christopher Reimer, dan anderhalf jaar ook nog overleed was het helemaal voorbij. Ondertussen zijn we een paar jaar verder en komen twee van de vier leden terug boven water. Als Viet Cong brachten ze vorig een cassette uit die enkel bij optredens te krijgen was. Maar die cassette zoog toch al de nodige aandacht naar zich toe. En terecht, want ze bevat zeven nummers die bol staan van een mix tussen psychedelica, post-punk en noise. In Brussel koppelden ze promotie voor het binnenkort te verschijnen debuut aan een optreden. Daarvoor leenden ze een deel materiaal, want met enkel een paar gitaren onder de arm waren ze van de trein gestapt. Die bracht hun vanuit Londen. Een eerdere stop op die promotour. En afgaande op het materiaal dat we al kennen en de songs die we hier hoorden belooft dat debuut veel goeds. De band stond behoorlijk relax op het podium en schudde behoorlijk wat parels uit de mouw. De psychedelische opener ‘Throw It Away’, licht nonchalante ‘Unconscious Melody’, de splinterbom ‘Bunker Buster’ en het wel zeer door Jesus And Mary Chain beïnvloedde ‘Continental Shelf‘. Ook in de andere songs overtuigden ze, zelfs toen de drummonitor tot twee keer toe naar beneden donderde. Achter ons zagen we een meer dan enthousiaste programmator van Pukkelpop. In het voorjaar komen ze alvast – met hun eigen instrumenten – nog eens naar onze contreien.

Ook uit Canada zijn de jonge snaken van Ought. Hun platen komen uit op het Constellation label. Muziek à la Godspeed You! Black Emperor zou je dan denken. Mis dus, deze vier jongelingen worden zwaar beïnvloed door de postpunk van de jaren 1980. Hun album ‘Today More Than Any Other Day’ is, zoals die aanwezige Westvlaming terecht opmerkte, één van de ‘ploatjes van het joar’. Openen deed de band onder leiding van de charismatische zanger Tim Beeler met het titelnummer van die plaat. Langzame drums, krinkelende gitaren etteren een eindje weg terwijl Beeler ‘We are sinking deeper’ fluistert. Plotsklaps barst de etterbuil openen na het uitgeschreeuwde ‘1,2,3,4’. Vanaf dat moment kan het al bijna niet meer misgaan. Je ziet en hoort een band die messcherp staat, logisch ook na een tour die al loopt sinds juni. De vermoeidheid is zichtbaar in de ogen van de drummer. Maar de energie, de wil om te overrompelen blijft overeind. Dat ze dan muzikaal niet vies zijn van een beetje dwarsigheid en experiment bewijzen ze met het vervolg van de set. Zo is er het stuiterende ‘The Weather Song’. De strakke gitaren en drums in ‘Pleasant Heart’. De synths mogen een dikke laag leggen over hun dansnummer ‘Gemini’. Na ‘Beautiful Blue Skies’ had het er moeten opzitten. Dat was echter buiten het publiek gerekend. Het bleef joelen om meer en kreeg dat ook. De anders nogal strikte curfew van de Ancienne Belgique wordt aan de laars gelapt en er volgt nog een straffe uitvoering van het melancholische ‘Pill’.

Gezien: Viet Cong + Ought, Ancienne Belgique Brussel, 20 november 2014

tekst:
Maarten Timmermans
beeld:
Ought 01
geplaatst:
za 22 nov 2014

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!