Turmalinturm

Fogh Depot uit Moskou gooit de invloeden en stijlen op een grote hoop en als gevolg daarvan is de output even divers als de input. Maar ook bijna onnavolgbaar en daar wringt het schoentje toch wat. Het duurt namelijk even voor je de rode draad tussen de acht nummers ontdekt. Het is bijgevolg niet evident om eenduidigheid te vinden in ‘Turnalinturm’ en dit Russische trio te plaatsen. We horen softjazz, pianojazz en jazz noir die aanleunt bij het meest atmosferische van Bohren & Der Club Of Gore of The Kilimanjaro Darkjazz Ensemblezoals in ‘Who The Last Says No’. Even goed wordt de richting uitgegaan van postrock (‘Oscar’) of modern klassiek; om vervolgens te landen bij ambient en borrelende elektronica (‘Turmalin’ of ‘Alice, Bob & Cypher’). Dat leidt gelukkig ook tot héél spannende momenten zoals in het beklijvende ‘Svetly Prazdnik’, maar over de ganse lijn blijft het zoeken naar de lijm tussen de afzonderlijke delen. Monochord bestaat uit Bernhard Hammer en Jakob Schneidewind en wat rondsnuffelen leert ons dat die twee samen in Elektro Guzzi zitten, een niet onsuccesvol project uit Wenen dat live techno brengt volgens een rigide concept: geen computers, geen loops, geen op voorhand opgenomen materiaal. Als Monochord opteren ze op de 12inch ‘Spatial Stereo’ voor een meer ambient en elektro-akoestische getinte aanpak. Behoorlijk onderkoeld allemaal, een beetje zoals het Noorse label Beatservice midden en eind jaren 1990 subzero ambient uit het Hoge Noorden serveerde. Tekenend waren toen die ‘Arctic Circles’-compilaties waarop onder andere Aedena Cycle, Mind Over MIDI, Sketch, Circular en uiteraard Biosphere te horen waren. ‘Spatial Stereo’ is verre van een herhalingsoefening, maar klinkt gevoellig killer en afstandelijker dan wat we van dit duo gewend zijn. Prima stuff overigens, zoals altijd op Meakusma.

tekst:
Serge De Pauw
beeld:
FoghDepot_Turmalinturm
geplaatst:
ma 14 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!