Het Ierse duo Dara Smith en Ian McDonnell vormen samen Lakker en hebben nu een opvolger voor de fel gesmaakte maxi’s ‘Containing A Thousand’ en ‘Mountain Divide’, die beiden tevens op R&S verschenen. Voordien legden de Ieren een parcours af via IDM naar beenharde breakcore. Van die breakcore hadden ze al snel genoeg en er werd een pauze ingelast, waarin beiden op reis trokken. Het herboren Lakker keerde terug naar de bron, naar een geluid dat op poten werd gezet door Aphex Twin, Autechre en labels als Warp en Rephlex. Toch wil Lakker geen doorslagje zijn, en zo klinken ze ook niet. Het duo voegt klassieke invloeden toe (Morton Feldman, Iannis Xenakis) en een collectie field recordings die door de mangel worden gehaald, van kerkklokken tot geluiden opgenomen onder een snelwegbrug. Daardoor keren ze eigenlijk voor een stuk terug naar hun eigen IDM-roots. Opener ‘Echtrae’, met een zangeres die hier en daar iets mag toevoegen is nog gewoontjes. Lakker lijkt nog zijn draai te moeten vinden, en dat lukt met ‘Milch’ dat erop volgt. Toch klinkt ook dat nummer nog braaf en een beetje ouderwets. Vanaf ‘Mountain Divide’ is het er echter knal op. De beats gaan sneller, de met allerlei vervormde geluiden doorspekte techno klinkt heerlijk en meeslepend. Het duo tekent een trip uit, voert ons mee hun stadse nachtwereld binnen met ‘Pylon’ als absolute hoogtepunt. De nummers die ervoor komen vormen een inleiding, een stuwen naar. Ietwat donkere soundscapes omgeven de beats, die na ‘Pylon’ stilaan wegdeemsteren, de verlaten nacht uitwuivend. ‘Herald’ sluit de plaat dromerig af, als een slaapliedje om eindelijk tot rust te komen. IDM in de vorm gegoten van R&S: Lakker toont met ‘Tundra’ hoe dat kan, en verzorgt deze inspanning tot in de kleinste details.
